адгра́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., што.

Зрабіць грані (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аграні́ць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., што.

Механічным спосабам зрабіць на чым‑н. (камені, шкле) грані, канты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грані́ць, -ню́, -ні́ш, -ні́ць; -ні́м, -ніце́, -ня́ць; незак., што.

Шліфуючы, рабіць грані (на шкле, метале, камені).

Г. алмазы.

|| зак. награні́ць, -ню́, -ні́ш, -ні́ць; -ні́м, -ніце́, -ня́ць; -нёны.

|| наз. гране́нне, -я, н.

|| прым. грані́льны, -ая, -ае.

Гранільнае майстэрства.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паграні́ць, ‑граню, ‑граніш, ‑граніць; зак., што.

1. Нанесці, зрабіць грані на ўсім, многім.

2. Граніць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бра, нескл., н.

Насценнае асвятляльнае прыстасаванне. У паркеце адсвечваліся ножкі крэслаў, халодныя грані калонаў, гронкі вясёлкавых бра. Скрыган.

[Фр. bras — рука.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

э́пік, ‑а, м.

Аўтар эпічных твораў. Талент Коласа, эпіка і рэаліста, набывае, як бачым, новыя грані і якасці. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грань, -і, мн. -і, -ей і -яў, ж.

1. Плоская частка паверхні геаметрычнага цела, якая ўтварае вугал з другой такой жа паверхняй.

Грані куба.

2. перан. Тое, што адрознівае, аддзяляе адно ад аднаго.

Сціранне граней паміж фізічнай і разумовай працай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

грані́ць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; незак., што.

Рабіць грані (у 2 знач.) на чым‑н. шляхам рэзкі, абточвання і шліфоўкі. Граніць алмаз.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохгра́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае тры грані. Трохгранны напільнік.

2. Спец. Які ўтвораны перасячэннем трох граней, што праходзяць цераз адну кропку. Трохгранны вугал.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гранёны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад граніць.

2. у знач. прым. Які мае грані; з гранямі. Гранёная ваза. Гранёны штык. // Які падвяргаўся граненню. Гранёны крышталь.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)