го́рда прысл гл горды

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

stately [ˈsteɪtli] adj.

1. вялі́касны, ве́лічны; пы́шны, узнёслы

2. го́рды, ганары́сты;

with stately grace ве́лічна

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ганарлі́вы

1. (горды) stolz;

2. (ганарысты) hóchmütig

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

proud [praʊd] adj.

1. го́рды;

be proud of smb./smth. ганары́цца кім-н./чым-н.

2. ганарлі́вы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Гамбі́сты ’горды’ (Касп.). Адносіцца да групы слоў га́мба, гамбава́ць, га́мбіць (гл.). Гамбісты < *ганьбісты. Зыходным значэннем, магчыма, з’яўляецца ’сарамлівы; той, хто саромеецца, ганьбіцца’, адсюль далей ’горды’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

заця́ты, -ая, -ае.

1. Упарты, настойлівы ў ажыццяўленні чаго-н.

З. чалавек.

Зацятая барацьба.

Зацятая спрэчка.

2. перан. Працяглы, пастаянны, нязменны.

Зацятая варожасць.

З. боль.

3. Скрытны; затоены, насцярожаны.

Ён чалавек горды і з.

Зацятая маўклівасць.

4. Вельмі адданы чаму-н., заўзяты.

З. балельшчык.

|| наз. заця́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Бо́дры ’горды, жвавы’ (Бяльк.). Да прасл. bъdrъ. Гл. бадзёры.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ве́лічны

1. (грандыёзны) gróßartig, grandiós, erháben;

2. (важны, горды) wíchtig, stolz

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Ду́мны ’горды’ (Нас., Байк. і Некр.). Паводле Кюнэ (Poln., 52), запазычанне з польск. мовы. Параўн. польск. dumny ’горды’ (аб паходжанні польск. слоў гл. Брукнер, 103; Слаўскі, 1, 179). Параўн. ду́ма 2 (гл.). Гл. яшчэ Слаўскі, там жа; Трубачоў, Эт. сл., 5, 154–156.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ганаро́вы ’пачэсны’ (БРС), ’горды, фанабэрысты’ (Касп.). Параўн. укр. гоноро́вий. Запазычанне з польск. honorowy (да honor < лац.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)