гарба́ціцца, -ба́чуся, -ба́цішся, -ба́ціцца; незак. (разм.).

Тое, што і горбіцца.

Чалавек гарбаціцца.

|| зак. згарба́ціцца, -ба́чуся, -ба́цішся, -ба́ціцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

hunch​2 [hʌntʃ] v. го́рбіць; го́рбіцца; суту́ліць; суту́ліцца;

hunch one’s back/shoulders/oneself го́рбіцца, суту́ліцца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

garbić się

незак. горбіцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

гарба́ціцца, ‑бачуся, ‑бацішся, ‑баціцца; незак.

Разм. Тое, што і горбіцца. З усіх бакоў унізе віднеліся шэра-рудаватыя будынкі, вуліцы і вулачкі, за якімі гарбаціліся рудаватыя, абпаленыя сонцам горы. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

przygarbiać się

незак. горбіцца, сутуліцца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

зго́рбіцца, ‑блюся, ‑бішся, ‑біцца; зак.

1. Зак. да горбіцца.

2. Стаць гарбатым, сутулаватым (ад старасці, хваробы і пад.). Выплакала Аксіння ў падушку свае прыгожыя вочы, згорбілася дачасна, без пары набіў валасы сярэбраны іней. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суту́ліцца, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; незак.

Злёгку згінаць спіну; горбіцца. Багдановіч, як і Чэхаў, таксама быў, бадай, вышэй чым сярэдняга росту, злёгку сутуліўся, канфузліва пакашліваў. «Полымя». // Станавіцца згорбленым. Шырокія плечы сутуліліся і нельга было зразумець — ад старасці яны ці ад працы. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

slouch [slaʊtʃ] v. трыма́цца нязгра́бна, нехлямя́жа; суту́ліцца, го́рбіцца

slouch about [ˌslaʊtʃəˈbaʊt] phr. v. сланя́цца, сно́ўдацца без спра́вы

slouch around [ˌslaʊtʃəˈraʊnd] phr. v. = slouch about

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

hunch

[hʌntʃ]

1.

v.

го́рбіць, го́рбіцца

2.

n.

1) горб гарба́ m.

2) informal прадчува́ньне, здага́дка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Скукарэ́чаны ‘згорблены’ (Яўс.), скукару́чыцца, скукарэ́чыцца ‘згорбіцца, сагнуцца’, зняваж. ‘памерці (у курчу)’ (Нас.), скакаручыць ‘сагнуць’ (Наша слова, 1992, 19 жн.), скукарэ́жыць ‘скруціць, сагнуць’ (Барад.), Апошняе падобна на скаро́жыць (гл.), аднак, хутчэй за ўсё, тут азванчэнне зычнага ў зыходным кукарэ́чыцца ‘горбіцца, каробіцца, корчыцца’ (Нас., Касп.), якое Трубачоў (ЭССЯ, 13, 88–89) узводзіць да прасл. *kukurъ ‘горб’, вытворнага з ‑r‑ суфіксацыяй ад *kuka ‘крук’, параўн. кука 2 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)