Místkäfer

m -s, - заал. гнаяві́к

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Жужа́к ’вялікая муха, якая кусае летам скаціну’ (черв., Нар. лекс., 63), ’авадзень’, ’хрушч’, ’гнаявік’, ’вадзяны жук’ (Сл. паўн.-зах.). Параўн. рус. том. жужг ’жук’, перм. жужга ’гнаявік’, цюмен., табол. ’жукі’. Утворана з суфіксам ‑ак ад асновы дзеяслова жужэць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

скарабе́й, ‑я, м.

1. Жук-гнаявік, які водзіцца ў гарачых краінах.

2. Малюнак свяшчэннага жука ў старажытных егіпцян на манетах, на камені і пад., а таксама манета, камень і пад. з такім малюнкам.

[Лац. scarabaeus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

skarabeusz

м. заал. скарабей; жук-гнаявік (Scarabaeus L.)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

сапрафа́гі

(ад сапра- + фагі)

жывёлы, якія кормяцца арганічнымі рэчывамі, што гніюць (напр. жук-гнаявік).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

капрафа́гі

(ад гр. kopros = кал + фагі)

арганізмы, якія харчуюцца экскрэментамі (напр. жук-гнаявік, лічынкі некаторых насякомых).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

◎ Нары́ўнік 1 ’казялец, Ranunkulus seceleratus L.’ (Кіс.), ’трава (гаючая)’ (лельч., Мат. Гом.). Да нарываць, нарыў (гл.), параўн. рус. курск. нарыв ’тс’, паводле лекавых ці ядавітых (гл. лацінскую назву) уласцівасцей.

◎ Нары́ўнік 2 ’жук-гнаявік’ (ветк., Мат. Гом.). Ад нарывиць, рыць (гл.), у сувязі з тым, што жук капае норкі, куды зацягвае камячкі з гною.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жук

1. зоол. жук, род. жука́ м.;

наво́зный жук жук-гнаяві́к;

ма́йский жук хрушч, -ча́ м.;

2. перен., прост. жук, род. жука́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

krówka

ж.

1. кароўка;

2. (цукерка) цягучка;

3. заал. жук-гнаявік (Geotrupes);

boża krówka заал. божая кароўка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

скарабе́й

(лац. scarabaeus, ад гр. skarabos = жук)

1) жук-гнаявік, які водзіцца ў гарачых краінах;

2) малюнак свяшчэннага жука на манетах, каштоўных камянях, упрыгожаннях старажытных егіпцян, а таксама самі гэтыя прадметы з такім малюнкам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)