arrogant [ˈærəgənt] adj. пыхлі́вы; напы́шлівы; пага́рдлівы; фанабэ́рысты; самаўпэ́ўнены; ганарлі́вы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

pyszałkowaty

ганарлівы, ганарысты, фанабэрысты, пыхлівы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

proud [praʊd] adj.

1. го́рды;

be proud of smb./smth. ганары́цца кім-н./чым-н.

2. ганарлі́вы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Вабразі́цельны ’ганарлівы’ (Юрч., Яўс.). Ад *ваабразіцель, утворанага ад запазычанага з рускай мовы вообразить, воображать ’зазнавацца, ганарыцца’ або непасрэдна ад вообразить.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

proud

[praʊd]

adj.

1) ганарлі́вы, го́рды, перакана́ны ў сваёй го́днасьці

2) самаўпэ́ўнены, самазадаво́лены, ганары́сты, фанабэ́рысты, пыхлі́вы; наха́бны

3) по́ўны го́нару, ганарлі́вы

a proud smile — ганарлі́вая ўсьме́шка

a proud moment — хвілі́на, яка́я напаўня́е пачуцьцём го́нару

•

- proud of

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

семіна́рыя, ‑і, ж.

1. Сярэдняя спецыяльная павучальная ўстанова ў дарэвалюцыйнай Расіі і інш. краінах для падрыхтоўкі настаўнікаў пачатковай школы. Наймалодшую ў сям’і, Чэсю, упарты і ганарлівы Лешак паслаў пасля сямігодкі ў настаўніцкую семінарыю. Брыль.

2. Сярэдняя духоўная навучальная ўстанова. Духоўная семінарыя.

[Ад лац. seminarium — рассаднік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ва́ліва, валева ’многа’ (КСТ). Укр. ва́ляво ’тс’ (Грынч.). Да прыметніка *валлівы < валіць (параўн. маўклівы, ганарлівы). Семантычна пацвярджаецца выразам «валам валіць»; параўн. яшчэ ўкр. ва́льний ’моцны, вялікі’ (Грынч.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ца́рственный

1. (царский) уст. ца́рскі;

2. перен., книжн. ца́рственны; (величный) ве́лічны, вялі́касны; (горделивый) ганарлі́вы;

ца́рственная оса́нка ве́лічны вы́гляд.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Гано́рны ’ганарлівы’ (БРС). Укр. дыял. (зах.) гоно́рний. Як сведчыць націск у гэтых словах, яны, пэўна, з’яўляюцца запазычаннямі з польск. мовы. Параўн. польск. honorny ’тс’ (ад honor). Польск. honorny добра засведчана ў многіх польск. гаворках (гл. Карловіч, II, 189).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

cavalier

[,kævəˈlɪr]

1.

n.

1) ко́ньнік -а, кавалеры́ст -а, ры́цар -а m.

2) кавале́р, джэнтэльмэ́н -а m.

2.

adj.

фанабэ́рысты, ганары́сты, ганарлі́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)