samogłoska

ж. лінгв. галосная (літара); галосны (гук);

samogłoska nosowa — насавы галосны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

schwa [ʃwɑ:] n. ling. нейтра́льны гало́сны гук

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

vowel

[vaʊəl]

1.

n.

гало́сны -ага m. (гук, лі́тара)

2.

adj.

гало́сны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

паўгало́сны, ‑ая, ‑ае.

Галосны, які ўтварае з другім галосным адзін склад (пра гукі). Паўгалоснае «у» (ў).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

joining vowel

злуча́льны гало́сны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

unstable vowel

бе́глы гало́сны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

манафто́нг, ‑а, м.

У мовазнаўстве — просты галосны гук, які ў працэсе свайго гучання не распадаецца на два элементы.

[Ад грэч. mónos — адзін і phthongos — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

vokálisch

[vo-]

a лінгв. вака́льны, гало́сны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

unanimous [ju:ˈnænɪməs] adj. аднаду́шны; адна гало́сны;

by a unanimous vote аднагало́сна

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Vokál

[vo-]

m -s, -e гало́сны (гук)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)