Verbum

го́ман, -у, м.

1. Гучная невыразная гаворка некалькіх чалавек.

На вуліцы стаяў г.

2. перан. Шум, гул, гудзенне.

Птушыны г.

та́машні, -яя, -яе (разм.).

Які знаходзіцца там, у тым месцы, у той мясцовасці, пра якую ідзе гаворка; не тутэйшы.

Тамашнія жыхары.

манало́г, -у, мн. -і, -аў, м.

Гаворка адной асобы, звернутая да слухачоў або да самога сябе.

Сцэнічны м.

М.

Гамлета.

|| прым. маналагі́чны, -ая, -ае.

гамо́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (разм.).

Тое, што і гаворка (у 1 знач.); гутарка, размова.

Г. вялася шчыра і чулася далёка.

разва́жлівы, -ая, -ае.

1. Які любіць падумаць, разважыць.

Старэйшы брат больш р.

2. Які выяўляе развагу, здольнасць разважаць.

Гаворка ў яго разважлівая.

|| наз. разва́жлівасць, -і, ж.

бязла́дны, -ая, -ае.

1. Пазбаўлены парадку, хаатычны.

Б. натоўп.

2. У якім няма пэўнай сістэмы, паслядоўнасці, рытму; сумбурны.

Бязладная гаворка.

3. Бесталковы, неарганізаваны.

Б. чалавек.

|| наз. бязла́днасць, -і, ж.