ухва́т м.

1. ві́лкі, -лак ед. нет;

2. см. кнехт.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ві́лачны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае дачыненне да вілкі (у 1 знач.).

2. Які мае дачыненне да вілак, вілаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ві́лачкі, ‑чак; адз. няма.

1. Памянш. да вілкі, вілы.

2. Разм. Рагулька.

3. Тое, што і вілка (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уссадзі́ць, -аджу́, -а́дзіш, -а́дзіць; -а́джаны; зак.

1. каго (што) на каго-што. Падняўшы, пасадзіць, паставіць на што-н.

У. дзіця на воз.

2. што на што. Шчыльна насадзіць, надзець што-н.

У. вілкі на вілачнік.

|| незак. усса́джваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

*Вілковішча, вылко́вишчэ ’дзяржанне ў вілах для сена, гною’ (палес., Выг.). Да вілкі (гл.). Расшыраны суфікс ‑ов‑ішч‑а служыць для ўтварэння Nomen loci ’месца, на якім трымаюцца, знаходзяцца вілкі’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ві́ліца ’драўляны ручны чаўнок для вязання рыбалоўных сетак’ (Крыв.), вы́лицы ’вілападобны чаўнок’. Польск. widlica ’вёска, якая складаецца з дзвюх вуліц’; ’заканчэнне на рагах аленя’, в.-луж. widlica ’зуб вілак’, widlicy ’вілкі, аглобля’, чэш. widlice ’вілка, вілкі’, славац. vidlica ’вілка, разгалінаванне вілкі’, славен. vílice, мн. л. ’вілы’, серб.-харв. ви̏лица ’відэлец, вілка’, макед. вилица, балг. вилица ’тс’. Прасл. vidl‑ic‑a. Да вілы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вільчаты ’вілападобны’ (КТС) — прыметнікавае ўтварэнне ад ві́лкі (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

pitchfork

[ˈpɪtʃfɔrk]

1.

n.

ві́лы, ві́лкі pl. only (для се́на, сало́мы)

2.

v.

закіда́ць (се́на, сало́му) ві́ламі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

штэ́псельны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да штэпселя; з’яўляецца штэпселем. Аўтамат злучаецца са званком пры дапамозе штэпсельнай вілкі, якая ўключаецца ў гэту разетку. «Маладосць». // Які робіцца пры дапамозе штэпселя. Штэпсельнае злучэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Важугі́ ’вілкі, качарга, чапяла, венік’ (Серб.). Гл. вожаг, ожаг.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)