вязанка

Том: 6, старонка: 225.

img/06/06-225_1149_Вязанка.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

вя́зка ж.

1. (действие) вя́зка;

2. (связанная охапка чего-л.) вяза́нка, свя́зка;

в. дроў — вяза́нка дров

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

knitting [ˈnɪtɪŋ] n. вяза́нне;

a piece of knitting вя́занка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ Панара́т ’вязанка’ (Яруш.). Прыставачны дэрыват ад не- рат (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

truss​1 [trʌs] n.

1. med. банда́ж

2. бэ́лька

3. вяза́нка, вя́зка; пук (саломы, сена і да т.п.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Gebínde

n -s, -

1) вя́зка, вяза́нка, звя́зак, пучо́к

2) с.-г. сноп

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

вя́зка​I ж

1. (трыкатажу) Strícken n -s; Häkeln n -s (кручком);

2.:

машы́нная вя́зка maschínengestrickt;

ручна́я вя́зка hándgestrickt;

3. гл вяза́нка

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

су́чча, ‑а, н., зб.

Сукі. Апалае лісце пазграбана ў кучкі, на іх ляжыць зрэзанае сухое сучча. Грахоўскі. Цяпер не стала і бяроз. Абгарэлае, абпаленае сучча нязграбна чарнела на вячэрнім блакіце неба. Лынькоў. // Тое, што і галлё. Распусціўшы сучча, У глухім прыволлі, Сам адзін расце ён На далёкім полі. Купала. // Тое, што і хвораст. Толькі назад ішла .. [Іваніха] яшчэ цішэй, і за спінай у яе пагойдвалася ў такт хадзе вязанка дробнага сучча. Кудравец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Скат 1 ‘камплект пярэдніх або задніх колаў’ (ТСБМ, Нас., Байк. і Некр., Касп., Сцяшк., Маслен.), ‘вязанка лапцей’ (ПСл). Рус. скат ‘камплект чатырох колаў’. Да скатаць, аддзеяслоўнае ўтварэнне (Трубачоў, Дополн., 3, 635).

Скат 2 ‘нахіл, схіл’ (ТСБМ, Бяльк., Др.-Падб., Яшк.). Этымалагічна тое ж, што і скат 1. Сюды ж ска́цісты ‘пакаты, спадзісты’ (Сцяшк., З нар. сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ве́нік ’венік’. Рус. ве́ник, укр. ві́ник ’тс’, чэш. věnik ’пучок, вязанка’; параўн. і ст.-рус., ст.-слав. вѣникъ. Слав. *věnikъ — утварэнне ад прасл. *věnъ ’вянок, сплеценае галлё і г. д.’ (рус. вен, польск. wian ’вянок’), якое адносіцца да *viti *vьi̯ǫ ’віць’ (і.-е. *u̯ei̯‑ ’тс’; гл. віць). Акрамя *venikъ, сюды належыць *věnъkъ ’вянок’, *věnьcь ’вянок, вянец’. Гл. Брандт, РФВ, 25, 217; Праабражэнскі, 1, 108; Фасмер, 1, 291.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)