Ву́рзнуць ’ударыць, стукнуць’ (КСП, Шн., 2; Яўс.); ’стукнуць нагой’ (З нар. сл.); ’хутка выслізнуцца з рук’ (Шат.), ву́рзнуцца ’выцяцца, рэзнуцца’ (Бяльк.); ’моцна ўдарыцца’ (Яўс.). Гукапераймальнае; параўн. таксама чэш. vrznouti ’ударыць, стукнуць’ (адносна якога гл. Махэк₂, 702), магчыма, другаснае збліжэнне з рэ́заць, рэзану́ць, якое як і польск. wyrznąć мае значэнне ’выразаць’ і ’стукнуць, выцяць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

stuknąć się

stukn|ąć się

зак.

1. стукнуцца, ударыцца, выцяцца;

~ąć się w łokieć — ударыцца (стукнуцца, выцяцца) локцем; задаць локаць;

2. чокнуцца; чаркнуцца; букнуцца;

~ij się! разм. адумайся!

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

potłuc się

potłu|c się

зак.

1. разбіцца; пабіцца;

~kły się talerze — пабіліся талеркі;

2. выцяцца, ударыцца;

~c się na schodach — выцяцца на сходах;

3. пабіцца (з кім)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ánecken

vi (s)

1) вы́цяцца (аб рог чаго-н.), зачапі́ць (за рог чаго-н.)

2) (h, s) разм. зачапі́ць (каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ánprallen

vi (s) (аn, gegen A) вы́цяцца, уда́рыцца (аб што-н.), наляце́ць (на што-н., каго-н.)

gegeneinánder ~ — сутыкну́цца адзі́н з адны́м

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

bump

[bʌmp]

1.

v.t.

удара́ць, штурха́ць

That truck bumped our car — Грузаві́к уда́рыў на́шае а́ўта

2.

v.i.

уда́рыцца, вы́цяцца

3.

n.

1) глухі́ ўда́р

2) апу́хласьць, пухлі́на ад уда́ру

3) гуз -а m.; калдо́біна (на даро́зе)

4) паве́траная я́ма

•

- bump into

- bump off

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

oneself [wʌnˈself] pron. fml

1. сябе́, сабе́;

do smth. for oneself рабі́ць што-н. для сябе́;

talk to oneself размаўля́ць з самі́м сабо́ю;

hurt oneself уда́рыцца, вы́цяцца, сту́кнуцца;

see smth. for oneself ба́чыць на свае́ во́чы, перако́нвацца

2. сам; сама́; само́;

one has to do it oneself трэ́ба зрабі́ць гэ́та само́му

♦

(all) by oneself

1) адзі́н, сам, без дапамо́гі;

2) адзі́н, у адзіно́це, у само́це;

be oneself быць у нарма́льным ста́не (фізічным і маральным); быць самі́м сабо́й

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

уда́рыцца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; зак.

1. у што і аб што. Сутыкнуцца з чым‑н., папасці ў што‑н. у час імклівага руху; стукнуцца. А на раніцу за вільгатнаватым заходнім ветрам прыляцела і ўдарылася ў шыбы зімовая птушка. Лужанін. Не дачакаўшыся, пакуль човен ударыцца ў бераг, .. [Акім Загорскі] скочыў амаль па калена ў ваду і размераным лёгкім крокам пачаў падымацца па спадзістым адхоне да .. карэты [імператрыцы]. Караткевіч. / Пра гукі. Гулкі пошчак ударыўся аб сцены, замёр недзе пад купалам столі. Асіпенка.

2. аб што і чым. Сутыкнуўшыся з чым‑н., атрымаць удар. Ударыцца галавой аб вушак. □ Падаючы,.. [Міколка] моцна ўдарыўся аб ламачыну. Лынькоў. // без дап. Выцяцца. Бяда спаткала Домнінага сына. Катаўся на каньках І ўдарыўся ён так, Што ледзьве дыхае, Бядак. Корбан.

3. перан.; у што. Аддацца чаму‑н. з захапленнем, пачаць займацца чым‑н. — Здорава ты, Генка, ударыўся ў навуку. Прокша. // Прыйсці ў які‑н. стан. Ударыцца ў слёзы. Ударыцца ў адчай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сту́кнуцца, ‑нуся, ‑нешся, ‑нецца; зак.

1. Ударыцца аб што‑н. або адзін аб аднаго, наткнуўшыся на што‑н. або на каго‑н. Дзед стукнуўся патыліцай аб сцяну, а з зубоў і носа палілася кроў. Колас. [Сіўцоў] чытаў у гэты час газету, і яны [Сіўцоў і Вера] стукнуліся галовамі. Васілевіч. // Выцяцца, ударыцца. Прыбеглі з вёскі людзі, дасталі .. [Толька] з ракі... Мусіць аб патарчаку, ныраючы, стукнуўся. Сачанка. // перан. Уступіць у супярэчнасць, у варожыя адносіны, у канфлікт. [Салавей:] — А як толькі пачнём дзяліць іх зямлю, прыйдзецца стукнуцца лбамі з гэтаю шляхецкаю зграяй. Грахоўскі.

2. з кім. Нечакана сустрэцца з кім‑н. [Грасыльда:] — Пайшла я. У кабінет .. [Севасцянчыка] не дайшла, стукнулася з ім па парозе на ганку. Пташнікаў. Ля зямлянак я ледзь не стукнуўся лоб у лоб з партызанам, які бег нам насустрач па вузенькай і глыбока пратаптанай сцежцы ў снезе. Карпюк.

3. Трапіць у што‑н. пры імклівым руху. Лодка ішла проста на нізкі, зарослы высокаю травою востраў. Русіновіч падняў вёслы, лодка стукнулася носам у мяккі бераг і стала. Дамашэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

áufschlagen

*

1.

vt

1) падыма́ць (вочы); зака́сваць (рукавы)

2) разбіва́ць (лагер)

3) падыма́ць (цану)

4) расчыня́ць; раскрыва́ць (кнігу)

5) разбіва́ць, раско́лваць

2.

vi (s)

1) выбіва́цца ўве́рх (пра полымя)

2) вы́цяцца (пры падзенні)

3) падыма́цца, падвыша́цца (аб цане)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)