wystrugać
зак. выстругаць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
праструга́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.
1. Выстругаць паглыбленне, паз у чым-н.
П. дошку.
2. Правесці які-н. час стругаючы.
|| незак. прастру́гваць, -аю, -аеш, -ае (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
навыстру́гваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.
Выстругаць, абстругаць многа чаго‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
павыстру́гваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Выстругаць, абстругаць усё, многае. Павыстругваць дошкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
отстрога́ть сов. вы́стругаць, мног. павыстру́гваць; (рубанком) вы́габлеваць, мног. павыгаблёўваць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́строгать сов., разг. вы́стругаць, мног. павыстру́гваць; (рубанком) вы́габлеваць, мног. павыгаблёўваць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
отструга́ть сов., разг. вы́стругаць, мног. павыстру́гваць; (рубанком) вы́габлеваць, мног. павыгаблёўваць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
праструга́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
1. Выстругаць паглыбленне, дзірку ў чым‑н. Прастругаць дошку.
2. і без дап. Стругаць некаторы час.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сфугава́ць, ‑гую, ‑гуеш, ‑гуе; зак., што.
Спец. Выстругаць з мэтаю выроўнівання (напрыклад, краі дошак фуганкам). // Шчыльна прыгнаць і склеіць краямі (выструганыя часткі).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Каляві́на ’каляя’ (Бяльк., Жд. 3. Нас.; лаг., Яшк.), ’мокрая сенажаць’ (Жд. 3), калягіна ’каляя’ (Шат.), калягінка ’тс’ (Кліх). У асноўным ц.-бсл. і ўсх.; рус. пск., асташк., цвяр. калявина ’выбоіна на дарозе’, рбсл., смал. калявіша, кур., арл. ’каляя’, калевина ’тс’, раст. ’калужа, стаячая вада. яма з вадой’, смал. (зах., у Даля), тул., зах.-бран., варонеж., кур., пск., валаг., сіб. колевина ’каляя’, пск., асташк., цвяр. коле- вина. смал., росл. колевина ’выбоіна на дарозе’. Інавацыя ў сумежных гаворках, хутчэй за ўсё на базе каляіна (< каляя, да кола, гл.) з устаўным ‑β‑, аб гэтым сведчыць форма калявіна з менай г/β. Паколькі мена пратэзы г/β больш натуральная для паўднёва-заходняй тэрыторыі, тут, магчыма, мена j/b — параўн. ДАБМ. к. 49. Сцяцко (Афікс. наз., 143–144) мяркуе аб суфіксе ‑авін‑а (‑явін‑а), параўн. калюга — калюгавіна, полаз — палазавіна. Суфікс генетычна складаны, слоў тыпу каляя, калюга і пад. многа, як і суфіксальных кантамінаваных варыянтаў, таму нельга выключыць нрапапаванай вышэй этымалогіі. Звяртаюць на сябе увагу рус. пск., асташ., цвяр. каёвка ’каляя’, колёвина ’кожнае выцягнутае паглыбленне, рубец’ у сувязі з арханг. калёвки ’выстругаць^ фігурныя профілі дошак або брускоў’, магчыма, аманімія спрыяла пашырэнню (сістэмнасці) запазычанай асновы (гл. калёўка).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)