вы́ручаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад выручыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выруча́ць несов., в разн. знач. выруча́ть; см. вы́ручыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

help out

дапамагчы́ (у патрэ́бе), вы́ручыць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

павыруча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Разм. Выручыць усіх, многіх. Павыручаць сяброў з бяды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недавы́ручыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., што.

Выручыць менш, чым меркавалася; недаатрымаць (пра грошы). Недавыручыць планавую суму грошай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wybronić

зак. абараніць; выручыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

utargować

зак. утаргаваць; выручыць; выгандлеваць;

utargować 10 złotych — выручыць 10 злотых

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пакла́дзісты, ‑ая, ‑ае.

Уступлівы, згаворлівы, мяккі па характару. Па-ранейшаму.. [Сакалдынскі] яшчэ дужы, з жылістымі рукамі, з добрымі адкрытымі вачамі. Усюды свойскі, пакладзісты. Трэба каго выручыць — ніколі не разводзіць рукамі. Гроднеў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́ручка, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. выручаць — выручыць (у 1 знач.).

2. Утаргаваныя грошы. Здаць выручку ў банк.

•••

На выручку (пайсці, кінуцца і пад.) — на дапамогу каму‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

poratować

зак.

1. выручыць; дапамагчы;

2. паправіць (здароўе)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)