выгіна́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да выгнуць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
узго́рбіць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., каго-што.
Выгнуць гарбом, падняць угору.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
выгіна́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. выгінаць — выгнуць і выгінацца — выгнуцца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́хінуць
‘выгнуць што-небудзь’
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
вы́хіну |
вы́хінем |
| 2-я ас. |
вы́хінеш |
вы́хінеце |
| 3-я ас. |
вы́хіне |
вы́хінуць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
вы́хінуў |
вы́хінулі |
| ж. |
вы́хінула |
| н. |
вы́хінула |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
вы́хінь |
вы́хіньце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
вы́хінуўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
wybrzuszyć
зак. выгнуць; выпнуць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
wygiąć
зак. выгнуць, сагнуць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
набы́чыць
‘выгнуць, выставіць наперад, напружыць што-небудзь (лоб, грудзі, жывот і пад.)’
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
набы́чу |
набы́чым |
| 2-я ас. |
набы́чыш |
набы́чыце |
| 3-я ас. |
набы́чыць |
набы́чаць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
набы́чыў |
набы́чылі |
| ж. |
набы́чыла |
| н. |
набы́чыла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
набы́ч |
набы́чце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
набы́чыўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вы́гнуты, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад выгнуць.
2. у знач. прым. Які мае выгін. Шыі паненак таксама нагадваюць лебядзіныя, такія ж доўгія і выгнутыя. Ус.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паго́рбіцца, ‑біцца; ‑бімся, ‑біцеся, ‑бяцца; зак.
1. Выгнуць спіну гарбом; ссутуліцца — пра ўсіх, многіх. Пагорбіліся ад холаду людзі.
2. (1 і 2 ас. мн. не ўжыв.). Падняцца гарбом, утварыць выпукласць — пра ўсё, многае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скрыві́ць, скрыўлю, скрывіш, скрывіць; зак., каго-што.
Зрабіць крывым; перакасіць, выгнуць. — Падбіў бы хлопцу боты, а то зусім скрывіць ногі, — не раз гаварыла бацьку маці. «ЛіМ». [Маша] ставіць на паперцы тры крыжыкі, ды і то нейкія крывыя. І сама галаву неяк скрывіць. Брыль. / у безас. ужыв. Яго скрывіла ад скразняку. // Збіць набок, стаптаць. Скрывіць туфлі. // Адхіліць ад пэўнага кірунку; пайсці не прама. Навёў [Платон] .. [паркан] ад хлявоў, як ён і стаяў, цэлячыся на дзічку. Вёў, вёў яго і раптам — хваць! — скрывіў. Укапаў шулку так, што груша апынулася на яго баку. Ракітны. І, як на злосць, яму [Мікіту] адну Валы скрывілі баразну. Купала. // Надаць ненатуральны выраз (рысам твару); перакасіць. Дзяўчына нездаволена скрывіла губкі. Зарэцкі. Вакула паціснуў плячамі і скрывіў рот: што, маўляў, чэпішся да мяне брыгадзір. Радкевіч. Тут д’ябальская ўсмешка скрывіла Ясеў твар. Чарнышэвіч. / у безас. ужыв. У спраўніка твар аж скрывіла ад злосці. Лобан. // Пачаць дзейнічаць насуперак устаноўкам, рашэнням, дырэктывам. Скрывіць лінію партыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)