aural [ˈɔ:rəl] adj.

1. вушны́

2. слыхавы́;

aural and visual images слыхавы́я і зро́кавыя во́бразы;

aural comprehension tests тэ́сты на слыхаво́е ўспрыма́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

во́браз, ‑а, м.

1. Знешні выгляд каго‑, чаго‑н., што ўзнікае ў памяці. Аня думае пра танкістаў, пра камбата Бродкіна, што ляжыць у зямлі пад Полацкам.. Потым у яе памяці паўстае вобраз маці. Мележ. Вобразы мілыя роднага краю, Смутак і радасць мая! Колас. // Тое, што ўзнікае ва ўяўленні. Вобразы будучага.

2. Спецыфічная катэгорыя мастацтва — канкрэтна-пачуццёвая форма ўяўлення мастаком рэчаіснасці. Мысліць вобразамі.

3. Тып, характар, створаны пісьменнікам, мастаком, артыстам. Вобразы п’есы, рамана. □ Сапраўднаму мастаку слова няма патрэбы тлумачыць тое, што ён хацеў сказаць у творы, — за яго скажа сам твор, скажуць створаныя ім вобразы — носьбіты ідэй. Кудраўцаў.

4. Адлюстраванне ў свядомасці чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

несупастаўля́льны, ‑ая, ‑ае.

Які не супастаўляецца з чым‑н., які нельга супаставіць з чым‑н. Несупастаўляльныя вобразы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эйдэты́зм, ‑у, м.

Разнавіднасць вобразнай памяці, якой уласціва захоўваць яркія вобразы прадметаў пасля спынення іх уздзеяння па органы пачуццяў.

[Ад грэч. éidos — вобраз.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэманалагі́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дэманалогіі. Вобразы беларускіх чарцей падобны да намаляваных у рускіх дэманалагічных паданнях і апавяданнях. Гарэцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

да́ктыль, ‑я, м.

Трохскладовая стапа з націскам на першым складзе ў сілаба-танічным вершаскладанні, напрыклад: Во́бразы / мі́лыя / ро́днага/ кра́ю, / Сму́так і/ ра́дасць ма/я́! Колас.

[Грэч. daktylos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

калары́т, -у, М -ры́це, м.

1. Суадносіны фарбаў у карціне па тоне, насычанасці колеру.

Цёплы к.

Яркі к.

2. перан. Сукупнасць характэрных рыс, своеасаблівасць чаго-н.

К. эпохі ў гістарычным рамане.

Мясцовы к.

|| прым. каларысты́чны, -ая, -ае (да 1 знач.) і калары́тны, -ая, -ае.

Каларыстычныя спалучэнні.

Каларытны пейзаж.

Каларытныя вобразы рамана.

Каларытная мова.

|| наз. калары́тнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тыпо́вы, -ая, -ае.

1. Які мае асаблівасці, характэрныя для пэўнага тыпу прадметаў, з’яў, людзей і пад.

Тыповыя прыкметы дыфтэрыі.

2. Які часта сустракаецца; звычайны, характэрны для каго-, чаго-н.

Тыповая з’ява.

3. Які аб’ядноўвае індывідуальныя, своеасаблівыя рысы з прыкметамі і ўласцівасцямі, характэрнымі для шэрага з’яў і асоб.

Т. беларускі характар.

Тыповыя вобразы баек.

|| наз. тыпо́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

imagery

[ˈɪmɪdʒəri]

n., pl. -ries

1) уя́ўленыя во́бразы, уяўле́ньні

2) жывы́я апіса́ньні; параўна́ньні

3) малява́ныя абразы́, ста́туі, відары́сы

4) во́бразнасьць f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пражы́ты, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад пражыць.

2. у знач. наз. пражы́тае, ‑ага, н. Тое, што пражыта, перажыта. Усплывалі вобразы пражытага, няясна вынікалі новыя. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)