Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
а́рфа², -ы, мн. -ы, -аў, ж.
Сельскагаспадарчая машына для ачысткі збожжа ад мякіны, пылу і пад. пасля малацьбы; веялка.
|| прым.а́рфавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Getréideschwinge
f -, -n ве́ялка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
а́рфаIж., муз.а́рфа
а́рфаIIж., с.-х.ве́ялка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Вархава́ць ’ачышчаць зерне, веяць’ (КЭС, Касп.), ва́рха ’арфа, веялка’ (Шат., Касп.). Дыялектнае змяненне слоў а́рфа, арфава́ць: пратэтычнае в‑ і субстытуцыя ф > хв > х. Параўн. ва́рпа ’арфа, веялка’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ве́янка1 ’машына для веяння збожжа’ (Кліх), палес.віянка ’шуфлік’ (Тарн.), лун.ве́енка ’драўляны шуфлік для ручнога веяння’ (Шатал.). Укр.ві́янка ’веянне збожжа’, рус.урал., сіб.ве́янка ’веялка, машына для веяння’. Усх.-слав. утварэнне з суф. ‑k‑a ад прыметніка vějanъ. Да ве́яць (гл.).
Веянка2 ’павека’ (свісл., Шатал.). Рэгіянальнае ўтварэнне ад веяць (гл.). Аналагічныя суадносіны ў лексемы веялка ’шуфлік’ ⟷ веялка ’павека’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Kórnschwinge
f -, -n с.-г.а́рфа, ве́ялка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
separator
[ˈsepəreɪtər]
n.
сэпара́тар -а m., мало́чны сэпара́тар; ве́ялкаf.; трые́р -а m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Ва́рпа ’веялка’ (Жд., Янк. Мат.). Дыялектная форма запазычанага слова а́рфа ’тс’ (гл.) з пратэтычным в‑ і зменай ф > п. Параўн. ва́рха. Сюды ж варпава́ць ’арфаваць, веяць’ (< арфава́ць).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Війка ’невялікая лапатка для веяння’ (Выг.); гл. вейка. Да ве́яць (гл.). Мена ‑е‑ (‑ě‑) у ‑і‑ з’яўляецца характэрнай рысай беларускіх палескіх гаворак. Параўн. яшчэ укр.війка ’веялка’.