Verbum

ветравы́ гл. вецер.

зо́лкі, -ая, -ае.

Сыры, пранізліва халодны (пра надвор’е, вецер, дождж).

З. вецер.

|| наз. зо́лкасць, -і, ж.

зефі́р¹, -у, м.

У старажытных грэкаў: заходні вецер; у паэзіі: цёплы лёгкі вецер.

|| прым. зефі́рны, -ая, -ае.

норд, -у, М но́рдзе, м. (спец.).

Поўнач, паўночны напрамак, а таксама паўночны вецер.

Н.-вест. (паўночны захад, паўночна-заходні вецер). Н.-ост (паўночны ўсход, паўночна-ўсходні вецер).

|| прым. но́рдавы, -ая, -ае.

задзіма́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. гл. задзьмуць.

2. Пра вецер, мяцеліцу: дзьмуць, пранікаючы куды-н.

Часам у вокны задзімаў вецер.

сібе́рны, -ая, -ае (разм.)

1. Жорсткі, бязлітасны.

С. чалавек.

2. Вельмі моцны, рэзкі, люты (пра вецер, мароз і пад.).

С. вецер.

вятры́шча, -шча, м. (разм.).

Моцны, пранізлівы вецер.

сцюдзёны, -ая, -ае.

Вельмі халодны.

С. вецер.

падзьму́ць, -му́, -ме́ш, -ме́; -мём, -мяце́, -му́ць; -мі́; зак.

1. Пачаць дзьмуць.

Ад ракі падзьмуў халодны вецер.

2. Дзьмуць некаторы час.

Вецер падзьме і перастане.

надве́чар, прысл.

Пад самы вечар; падвечар.

Н. вецер аціх.