вей-ве́цер

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. вей-ве́цер
Р. вей-ве́тру
Д. вей-ве́тру
В. вей-ве́цер
Т. вей-ве́трам
М. вей-ве́тры

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

узве́й-ве́цер

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. узве́й-ве́цер
Р. узве́й-ве́тра
Д. узве́й-ве́тру
В. узве́й-ве́тра
Т. узве́й-ве́трам
М. узве́й-ве́тру

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

вей-ве́цер, -ве́тру м., см. узве́й-ве́цер

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сонечны вецер

т. 15, с. 84

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

«Цёплы вецер»

т. 17, с. 109

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

паве́й-ве́цер (род. паве́й-ве́тра) м., презр. сума́ перемётная

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вей-ве́цер, ‑ветру, м.

Тое, што і узвей вецер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ветравы́ гл. вецер.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зо́лкі, -ая, -ае.

Сыры, пранізліва халодны (пра надвор’е, вецер, дождж).

З. вецер.

|| наз. зо́лкасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зефі́р¹, -у, м.

У старажытных грэкаў: заходні вецер; у паэзіі: цёплы лёгкі вецер.

|| прым. зефі́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)