сі́нтэз, -у, м.

1. Абагульненне звестак у адзінае цэлае, здабытых у працэсе аналізу даследаваных з’яў.

2. Атрыманне складаных хімічных злучэнняў з больш простых (спец.).

С. бялкоў.

|| прым. сінтэты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

безэ́, нескл., н.

Лёгкае пірожнае з узбітых яечных бялкоў і цукру.

[Ад фр. baiser — пацалунак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пепто́н, ‑у, м.

Спец. Прадукт распаду бялкоў пры страваванні пад уздзеяннем пепсіну.

[Ад грэч. peptos — звараны, ператраўлены.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трыпсі́н, ‑у, м.

Фермент соку падстраўнікавай залозы, які ўдзельнічае ў расшчапленні бялкоў.

[Ад грэч. thrypsis — размолванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ізалейцы́н, ‑у, м.

Адна з незаменных амінакіслот, якая ўваходзіць у састаў усіх бялкоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лізі́н, ‑у, м.

Адна з амінакіслот, якая ўваходзіць у састаў амаль усіх бялкоў, пераважна жывёльных.

[Грэч. lysis — растварэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

птамаі́н, ‑у, м.

Спец. Арганічнае атрутнае рэчыва, якое ўтвараецца ў працэсе гніення бялкоў; трупная атрута.

[Ад грэч. ptōma — труп.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мерэ́нга, ‑і, ДМ ‑нзе, ж.

Пірожнае з запечаных узбітых яечных бялкоў і смятанкі з цукрам.

[Фр. meringue.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скато́л, ‑у, м.

Спец. Прадукт гніення бялкоў, які знаходзіцца ў кале і падае яму характэрны пах.

[Ад грэч. skatós — кал, бруд.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пратэі́ды, ‑аў; адз. пратэід, ‑у, М ‑дзе, м.

Спец. Складаныя бялкі — злучэнне простых бялкоў з небялковым рэчывам.

[Ад грэч. prōtos — першы і eidos — від.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)