бу́льканне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. булькаць, а таксама гукі гэтага дзеяння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

забурбо́ліць

‘пачаць бурболіць - узнімаць, пускаць бурбалкі, булькаць’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. забурбо́лю забурбо́лім
2-я ас. забурбо́ліш забурбо́ліце
3-я ас. забурбо́ліць забурбо́ляць
Прошлы час
м. забурбо́ліў забурбо́лілі
ж. забурбо́ліла
н. забурбо́ліла
Загадны лад
2-я ас. забурбо́ль забурбо́льце
Дзеепрыслоўе
прош. час забурбо́ліўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

gulgotać

незак. булькаць, булькатаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

bulgotać

незак. булькаць; булькатаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

бу́лькнуць, ‑не; зак.

1. Аднакр. да булькаць.

2. Разм. Упасці ў ваду, утварыўшы характэрны гук. Камень булькнуў і пайшоў на дно.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Бульката́ць. Гл. бу́лькаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

балбата́ць, -бачу́, -бо́чаш, -бо́ча; -бачы́; незак. (разм.).

1. што і без дап. Гаварыць несупынна, невыразна, а таксама займацца пустымі размовамі.

Б. лягчэй, чым рабіць.

2. перан. Булькаць — пра ваду, што бяжыць або кіпіць.

|| аднакр. балбатну́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -ня́це, -ну́ць; -ні́.

|| наз. балбата́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бурбо́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; незак.

Разм. Узнімаць, пускаць бурбалкі; булькаць. Шаройка ўскочыў у пакой з вялікай патэльняй у руках, на якой злосна сіпела і бурболіла яешня. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

glúcksen

vi

1) квакта́ць

2) бу́лькаць, бульката́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Клёўкаць ’булькаць унутры арганізма’ (Шат.). Гл. клєка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)