Verbum

анлайнавы слоўнік

Брыль Э. 8/511

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Брыль У. Р. 8/129

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Брыль Я. (І. А.) 1/377, 390; 2/71 98, 267, 269, 412—413, 483, 589; 3/144, 449, 526, 565, 602; 4/40, 56, 207, 235, 403; 5/41, 185, 222, 225, 230, 372, 592, 608; 6/138, 196, 272, 405, 421, 564, 577; 7/435; 8/352, 359, 499, 509, 578, 607, 624; 9/87, 113, 426; 10/218, 247, 344, 429, 452, 562; 11/148, 231, 273, 276, 336, 479, 586; 12/395, 441, 566, 577, 578, 580, 582, 583, 647, 661, 676

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

visor [ˈvaɪzə] n.

1. брыль (шапкі); забра́ла (шлема)

2. ахо́ўны казыро́к (у машыне)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

казыро́к, -рка́, мн. -ркі́, -рко́ў, м.

1. Цвёрдая частка ў галаўным уборы, якая выступае над ілбом; брыль.

2. Невялікі навес у чым-н., над чым-н.

К. пад’езда.

◊

Браць (узяць) пад казырок — аддаць чэсць, прыкладаючы правую руку да галаўнога ўбору.

|| прым. казырко́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Stúlpe

f -, -n манжэ́та, адваро́т; брыль (капелюша)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Брылёк ’1/100 вядра’ (Інстр. III), «особого рода рюмка, вроде небольшого стакана с разогнутыми вверху краями, вместимостью 1/100 ведра; служит меркою водки» (Мядзв.). Рус. (Дон) брылик ’від пасудзіны’. Ад брыль ’галаўны ўбор’ (па падабенству, гл. СРНГ, 3, 217 пад брыль: этымалогія Папова, 1855 год).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ашля́хнуць ’супакоіцца, прызвычаіцца?’ (Брыль, Вітрыжы, Мн., 1972, 194). Няясна, параўн. гродз. шляхнуць ’прапасці, змарнець’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сігнатурка ‘малы звон у касцёле, царкве’ (Я. Брыль). З польск. sygnaturka ‘званок’ ад лац. signāre ‘адзначаць’ < signum ‘знак’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вясе́льнік ’запрошаны на вяселле госць’ (КТС, Я. Брыль, С. Александровіч, шчуч. Сцяшк., лельч., Мат. Гом.), драг. выси́лнык ’удзельнік вяселля’ (Клім.). Утворана ад прым. вясе́льны (гл.) і суф. ‑ік. Параўн. таксама польск. weselnik, чэш. veselník ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)