Веціць ’вітаць, быць ветлівым’, сюды ж прывеціць (Нік., Оч., 1), ст.-рус.вѣтовати ’апавяшчаць, прапаведаваць, гаварыць’, ст.-польск.*wietati (Брукнер, 614) ’гаварыць’, чэш.větiti ’апавядаць, гаварыць’, славац.vetiťуст. ’гаварыць, апавядаць, адказваць’, макед.ветува, ветава ’абвяшчаць’; ’завяшчаць’, ветува се ’ахвяравацца, даць абяцанне’, балг.ветам се ’абяцаць’, ст.-слав.вѣтити (вѣщати). Прасл.větiti, і.-е. адпаведнікі: літ.vaitóti ’стагнаць, вохкаць’, vaitenù ’абмяркоўваю, дапускаю’, ст.-прус.waitiāt ’гаварыць, апавядаць’, авест.vaēϑ‑ ’вызначаць судовым следствам’, vaēϑa ’судовае следства’. Гл. Тапароў, КСИС, 25, 1958, 86–87; Фасмер, 1, 305; Вайян, RÉS, 24, 1947, 152–155 з літ-рай. Параўн. таксама бел.вайцяць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
narrate[nəˈreɪt]v.fml
1.апавяда́ць, раска́зваць;
narrate one’s adventures раска́зваць пра свае́ прыго́ды
2. каментава́ць, чыта́ць тэкст за ка́драм (у дакументальным фільме)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Апавяда́чы, павяда́чы ’расказчык’ (Гарэц.). Параўн. укр. і польск. з суф. ‑ач. Бел. утварэнне ад апавядаць своеасаблівае, па ўзору іншых агентыўных назоўнікаў-прыметнікаў (анялісты, арганісты).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
erzählen
vt раска́зваць, апавяда́ць
der kann étwas ~! — разм. ён мно́гае паба́чыў!
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
апавяда́нне, ‑я, н.
1.Дзеяннепаводлезнач.дзеясл.апавядаць.
2. Невялікі мастацкі апавядальны твор, звычайна ў прозе. Гумарыстычнае апавяданне. □ Усё зразумела Даніну яшчэ і таму, што ў апавяданні, якое чытала ім настаўніца, гаварылася пра такіх жа, як ён, дзяцей вясковай беднаты.Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Апавяда́нне (літар. тэрмін). Укр.оповідання, польск.opowiadanie. З польскай; замацавалася на пач. XX ст. (Гіст. мовы, 2, 147). Ст.-бел.оповеданье (з XVI ст. — Гіст. мовы, 1, 240) ’аб’ява’ ад дзеяслова апавядаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Перака́зы ’плёткі’ (Нас.). Ад пераказа́ць, перака́зваць ’перадаваць пачутае’, рус.перека́зывать ’наказаць, перадаваць вестку, просьбу’, укр.перека́зувати ’апавядаць; перадаваць на словах’, польск.przekaz ’паведамленне’, przekazać ’перадаць’. Усх.-слав.-польск. ізалекса. Да пера- і каза́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
апавяда́льнік, ‑а, м.
1. Той, хто апавядае, расказвае аб чым‑н. — Ага, цікава, — успомніў наш, апавядальнік, — як сям’я Белавуса апынулася ў лесе.Гурскі.// Той, хто ўмее добра, выразна апавядаць. Словам,.. [кравец] быў не злы чалавек, гаварун, добры апавядальнік.Барсток.
2. Аўтар апавяданняў; пісьменнік. Маладыя апавядальнікі паглыбіліся ў працу над шырокімі палотнамі — раманамі і аповесцямі.«Маладосць».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Разгу́ніць ’моцна зганьбіць’ (Юрч. СНЛ), гу́неный ’зняслаўлены’ (Юрч. СНЛ). Ад гу́ніць ’знеслаўляць, ганьбіць’ (Юрч.). Апошняе Трубачоў (ЭССЯ, 7, 82) разам з рус.гуни́ть ’гаманіць, апавядаць’ узводзіць да *gǫgniti (гл. гугняць) — гукапераймання з рэдуплікацыяй спалучэння gn і, у нашым выпадку, спрашчэння gn > n.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
relate
[rɪˈleɪt]1.
v.t.
раска́зваць, апавяда́ць
2.
v.i.
1) даты́чыцца
2) мець дачыне́ньне, сыхо́дзіцца
He relates well to people — Ён до́бра сыхо́дзіцца зь людзьмі́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)