Лубя́к ’нявырабленая скура’ (іўеў., Сцяшк. Сл.). Да луб 1 (гл.). Аб суфіксе гл. Сцяцко (Афікс. наз., 130–132).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кутызо́н

(ад лац. cutis = скура, абалонка)

лекавы прэпарат, які выкарыстоўваецца пры лячэнні віруснага грыпу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пела́гра

(іт. pella agra = шурпатая скура)

захворванне, якое выклікаецца недахопам у арганізме вітаміну PP.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

шаўро́

(фр. chevreau = літар. казляня)

мяккая тонкая скура хромавага дублення, вырабленая са шкур коз.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

шаўрэ́т

(фр. chevrette = козачка)

падробленая пад шаўро скура хромавага дублення, вырабленая са шкур авечак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

морж, маржа́, мн. маржы́, маржо́ў, м.

1. Буйная марская млекакормячая жывёліна атрада ластаногіх з кароткай шэрсцю і вялікімі ікламі.

2. перан. Чалавек, які займаецца плаваннем зімой у адкрытых вадаёмах (разм.).

Секцыя маржоў.

|| ж. маржы́ха, -і, ДМ -жы́се, мн. -і, -жы́х (да 2 знач.; разм.).

|| прым. маржо́вы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Маржовая скура.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сырэ́ц м. спец. (не да канца выраблены):

шоўк-сырэ́ц Róhseide f -;

ску́ра-сырэ́ц úngegerbtes Léder, Róhleder n -s;

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

шчыгры́н, ‑у, м.

Мяккая шурпатая скура з адмысловым узорам, якая вырабляецца са шкур бараноў, коз, авечак і пад. // Тканіна, папера, якая сваім знешнім выглядам нагадвае такую скуру (выкарыстоўваецца для абіўкі, пераплётаў і пад.).

[Фр. chagrin.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

я́лаўка, ‑і, ДМ ялаўцы; Р мн. ялавак; ж.

1. Ялавая карова. Чорная карова-ялаўка насілася берагам, як ашалелая. Пташнікаў.

2. Спец. Скура каровы, якой больш за паўтара года; выраб з такой скуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Вужаві́нне ’скінутая ў час ліняння скура вужа’ (БРС). Вытворнае ад асновы прыметніка вужов‑ пры дапамозе суф. ‑інне, як бацвінне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)