амнезі́я

(гр. amnesia = бяспамяцтва)

парушэнне памяці, пры якім немагчыма ўзнавіць сфарміраваныя раней паняцці, уяўленні; прагал у прыпамінанні (параўн. парамнезія).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дысгармо́нія

(ад дыс- + гармонія)

1) адсутнасць або парушэнне музычнай гармоніі, немілагучнасць; 2) перан. разлад, разыходжанне чаго-н. з чым-н.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

эксцэ́с

(лац. excessus = выхад; ухіленне)

1) крайняе праяўленне чаго-н., няўстрыманасць;

2) парушэнне нармальнага ходу чаго-н., напр. грамадскага парадку.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

прако́л, ‑у, м.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пракалоць ​1.

2. Дзірка, зробленая чым‑н. колючым. Раса абмывала босыя ногі і добра залечвала дзесяткі усялякіх праколаў, падбояў, крапіўных і камарыных укусаў. Кулакоўскі. // Дзірка, зробленая ў талоне або ў іншым дакуменце як знак парушэння правіл дарожнага руху. — Як жа гэта, таварыш Маргайлік, вы на чырвоны сігнал паехалі?.. Правы даўнія, праколаў няма і такое парушэнне... Кавалёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эксцэ́с, ‑у, м.

1. Крайняе праяўленне чаго‑н.; празмернасць, нястрыманасць. — Ага, зразумела, — сказаў лысаваты. Сківіца ў яго адвісла, быццам стала адразу цяжкай. — Спадзяюся, як культурныя людзі, мы пагаворым без лішніх эксцэсаў. Асіпенка. [Мяснікоў:] — Перадай штабу, усім салдатам: вытрымка! Ніякіх эксцэсаў! Мележ.

2. Парушэнне нармальнага ходу чаго‑н., вострае сутыкненне (звычайна ў грамадскім жыцці). — Гарнізон выконвае мае распараджэнне, а гэта дае магчымасць папярэдзіць узнікненне непажаданых эксцэсаў. Гурскі.

[Ад лац. excessus — выхад; ухіленне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

астэадысплазі́я

(ад астэа + дысплазія)

прыроджанае парушэнне развіцця касцей, якое суправаджаецца іх дэфармацыяй у сувязі з замяшчэннем касцявой тканкі храстковай або фібрознай.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дысацыя́цыя

(лац. dissociatio = раз’яднанне)

1) распад малекул на састаўныя часткі (атамы, радыкалы, іоны);

2) парушэнне звязнасці псіхічных працэсаў (проціл. асацыяцыя 3).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

zakłócenie

zakłóceni|e

н.

1. парушэнне; расстройства;

~e porządku publicznego — парушэнне грамадскага парадку;

~e czynności фізіял. расстройства функцыі;

~e magnetyczne мет. магнітнае адхіленне; магнітная бура;

2. ~а мн. памехі; перабоі;

~а w produkcji — перабоі ў вытворчасці;

~a atmosferyczne — атмасферныя памехі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дыстрафі́я

(ад гр. dys = раз-, не- + trophe = ежа, жыўленне)

мед. парушэнне жыўлення тканак, органаў або арганізма ў цэлым, якое прыводзіць да паталагічных змен.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

дыс-, дыз-

(лац. dis-, гр. dys- = раз-, не-)

прыстаўка, якая абазначае парушэнне, разлад, страту чаго-н.; адпавядае па значэнні прыстаўкам раз-, не-.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)