Сабачэ́ўнік ’сабачая мята’ (Сл. ПЗБ). Да сабачы. Вынік кандэнсацыі словазлучэння сабачая мята.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дзель, ‑і, ж.

1. Частка, доля, выдзеленая каму‑н. для карыстання, апрацоўкі і пад. — Каму гэты? — паказаў пальцам Кісяленка на крайні кусок хлеба. — Першаму, — адказаў Віктар. Марынчук узяў сваю дзель. С. Александровіч. Мацвею тады хутарок дастаўся. Быў якраз такі на яго дзель абрубак зямлі. Лобан.

2. Вынік дзялення аднаго ліку на другі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Áusfall

m -s, -fälle

1) выпадзе́нне, про́пуск, прасто́й; прарыў

2) вайск. вы́лазка, вы́пад, варо́жае наступле́нне

3) стра́ты

4) вы́нік

~ der Wáhlen — вы́нік вы́бараў

5) (gegen A) вы́пад (супраць каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Рэ́тчас ’рэдка’ (лаг., Сл. ПЗБ), зрэ́дчас ’тс’ (ТСБМ). Вынік сцяжэння словазлучэння рэдкім часам.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вы́вад 1 (БРС) ’заключэнне’ (Др.-Падб., Яруш.), укр. вивід ’вывад, вынік’, рус. вывод ’заключэнне, вынік’, польск. wywód ’доказ, тлумачэнне, высвятленне’, чэш. vývod ’вывад, заключэнне’, славац. vývod ’тс’. Утворана бязафіксным спосабам ад дзеяслова выво́дзіць (да вадзі́ць), значэнне ’заключэнне, вынік’ другаснае на падставе першаснага ’вывядзенне каго-небудзь або чаго-небудзь за межы чаго-небудзь’ (Шанскі, 1, В, 219; Брукнер, 628).

Вы́вад 2, ву́вод: «ейцэ на вуводзі», г. зн. ’наклюнутае’ (КСТ). Утворана шляхам зваротнай дэрывацыі ад выво́дзіць ’выседжваць (яйка)’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

spin-off [ˈspɪnɒf] n. дадатко́вая выго́да; дадатко́вая крыні́ца дахо́ду; пабо́чны вы́нік;

an author’s royalties and spin-offs а́ўтарскі ганара́р і дадатко́вы дахо́д (ад экранізацыі яго твораў, інсцэніроўкі і да т.п.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

рэзульта́т м. разм. Ergébnis n -ses, -se, Resultát n -(e)s, -e; Áuswirkung f -, -en;

(вынік, уплыў) прыве́сці да рэзульта́таў Resultáte zéigen [éinbringen*]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

necessarily

[,nesəˈserəli]

adv.

1) кане́чна, ко́нча; абавязко́ва, неабхо́дна

2) як няўхі́льны вы́нік

it is not necessarily — не кане́чна, не абавязко́ва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

finding

[ˈfaɪndɪŋ]

n.

1) знахо́джаньне n. (працэ́с), адкрыцьцё n.

2) знахо́дка f. (вы́нік)

3) Law пастано́ва, вы́несеная пасьля́ дасьле́даваньня спра́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ро́знасць, ‑і, ж.

1. Якасць, уласцівасць рознага (у 1 знач.); розніца. Нягледзячы на рознасць поглядаў і характараў, мы ўчатырох сыходзіліся ў адным: нельга сядзець склаўшы рукі, трэба дзейнічаць. Навуменка. Рознасць пазіцый Багдановіча і Бадлера, можа, найвыразней раскрываецца якраз у тым, як паэты падаюць малюнкі зла. Лойка.

2. У матэматыцы — вынік адымання. Рознасць двух лікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)