Пасрэ́дны ’невысокі па якасці, звычайны’ (ТСБМ). Калька з рус. посредственный пры ад’ідэацыі польск. pośredni ’ускосны’, ’сярэдні’, ’дапаможны’. Мае кніжны характар. Параўн., аднак, серб.-харв. по̀средан ’пасрэдны’, ’сярэдні’, ’ускосны’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Про́ставар ’вакса’ (Касп.). Утварэнне ад кораня прост‑ (гл. просты) і вар, якое, мусіць, як і ў рус. вар, мае тут значэнне ’шавецкая смала’. Просты, магчыма, меў значэнне ’самаробны’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рагаце́нька ’абрадавая кветка (вясельная), якая складаецца з жытняга каравайныка, трохзубай рагаценькі і чырвонай хусткі’ (Федар.). Ад рог 1 (гл.), паколькі кветка мае ў сваім складзе вострыя — “рагатыя” элементы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

zginąć

zgin|ąć

зак.

1. загінуць;

2. прапасці, знікнуць;

~ęły mi okulary — зніклі (прапалі) мае акуляры; я згубіў свае акуляры

marnie ~ąć — дрэнна скончыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

віра́жны ​1, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да віражу ​1.

віра́жны ​2, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да віражу ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бесплацка́ртны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае плацкартных месц; не мае плацкарты. Бесплацкартны вагон. □ Натоўп бесплацкартных пасажыраў хлынуў да выхаду. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́льцавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да пальца (у 1 знач.). Пальцавы сустаў.

2. Спец. Які мае механічныя пальцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скарахо́дны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да скарахода, уласцівы яму.

2. Які мае вялікую хуткасць руху; быстраходны. Скараходнае судна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спіра́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да спіралі. Спіральная лінія. // Які мае выгляд, форму спіралі. Спіральная лесвіца. Спіральны спуск самалёта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ультрамары́навы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да ультрамарыну. Ультрамарынавая фарба.

2. Які мае колер ультрамарыну; ярка-сіні. Ультрамарынавае неба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)