ruling

[ˈru:lɪŋ]

1.

n.

1) пастано́ва су́ду, судо́вая пастано́ва

2) ліне́йкі (на папе́ры)

2.

adj.

1) які́ ма́е ўла́ду, кіру́е дзяржа́вай, кіру́ючы

2) які́ пераважа́е, перава́жны; найбо́льш пашы́раны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

effective

[ɪˈfektɪv]

adj.

1) уда́лы, эфэкты́ўны

2) дзе́йсны, які́ ма́е сі́лу (пра зако́н)

to become effective — набыва́ць сі́лу

3) які́ ствара́е ўра́жаньне, эфэ́ктны

4) гато́вы да бо́ю (жаўне́р)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

feverish

[ˈfi:vərɪʃ]

adj.

1)

а) які́ ма́е невялі́кую гара́чку

б) у гара́чцы

2) вы́кліканы гара́чкай, гара́чкавы

feverish thirst — гара́чкавая сма́га

3) ліхама́нкавы, гара́чкавы; неспако́йны

feverish haste — ліхама́нкавы сьпе́х

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

казеі́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да казеіну. // Які мае ў сваім саставе казеін. Казеінавы клей. Казеінавыя фарбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

арабе́скавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да арабесак, мае форму арабесак (у 1 знач.). Арнамент з арабескавых фігур.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

малекуля́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да малекулы. Малекулярны рух. // Які мае адносіны да вывучэння малекул. Малекулярная тэорыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рада́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да радара. Радарная ўстаноўка. Радарнае абсталяванне. // Які мае радар, радары. Радарная станцыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

любі́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

1. чаго і з інф. Чалавек, які мае прыхільнасць да чаго-н.

Л. музыкі.

Л. пагаварыць.

2. Той, хто займаецца любімай справай не як прафесіянал; аматар.

Садавод-л.

|| ж. любі́цельніца, -ы, мн. -ы, -ніц (да 1 знач.).

|| прым. любі́цельскі, -ая, -ае (да 2 знач.).

Л. спектакль.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бараба́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Ударны мембранны музычны інструмент у выглядзе шырокага цыліндра, верх і ніз якога абцягнуты скурай.

Біць у б.

2. У розных машынах і механізмах: рухомая частка, якая мае форму цыліндра (спец.).

Падаваць снапы ў б.

3. Цыліндрычная частка будынка, якая падтрымлівае купал (спец.).

|| прым. бараба́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Пу́кнуць ’стукнуць, ударыць, трэснуць, лопнуць; павялічыцца, выцягнуцца, раздацца’ (Клім.). Суадносіцца часткай значэнняў з пу́каць ’стукаць, лопаць’ (гл. пукаць 1, пук 1), іншыя ж значэнні — з пу́кацца ’лопацца’ (гл.), што мае паралелі ў балг. груб. пу́кна ’памерці’: да пукнеш! ’каб ты здох! (= выцягнуўся, лопнуў)’ і, магчыма, у ідыёме зо́ра пу́кна ’світае’, серб.-харв. zòra pȕca ’тс’, што мае семантычныя паралелі ў іншых балканскіх мовах (Васілеў, ZfBalk, 1981, 17 (1), 950). Гл. таксама Банькоўскі, 2, 965.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)