прыко́нчыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., каго-што.

Разм.

1. Давесці да канца, закончыць. — Мы адвагу мусім Несці ў сваім сэрцы. А вайну прыкончым, — Нам усё дадуць. Броўка. // З’есці або выпіць усё да астатку. — А Марыніч, дык той зараз цэлага япрука прыкончыць. Колас.

2. Дабіць каго‑н. канчаткова. Другі воўк толькі мармытнуў нешта ў адказ на віск. Яго дзядуля прыкончыў абушком. Пальчэўскі. Аджа Опермана Алёшка прыкончыў апошнім стрэлам. Мікуліч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

break up (with)

а) разыхо́дзіцца (і пра жані́мства)

A fog breaks up — Разыхо́дзіцца імгла́

б) to break up business — зьліквідава́ць прадпрые́мства

to break up a meeting — зако́нчыць пасе́джаньне

A meeting broke up — Пасе́джаньне ско́нчылася

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

зачыні́цца, зачыня́цца

1. sich schlíeßen*, zúgehen* vi (s), zúfallen* vi (s); ins Schloss fállen* (пра дзверы)

2. (закончыць працу) schlíeßen* vi;

магазі́н зачыня́ецца ў 8 гадзі́н das Geschäft schlíeßt um acht Uhr

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

адвучы́цца

1. (ад чаго-н) verlérnen vt (наўмысна), sich (D) etw. ábgewöhnen (наўмысна); ábkommen* vi (s) (von D);

адвучы́цца ад дурно́й звы́чкі éine schléchte Gewóhnheit áblegen;

2. (закончыць навучанне) áuslernen vi, fértig studíeren

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

вы́казацца, ‑кажуся, ‑кажашся, ‑кажацца; зак.

1. Выказаць, выкласці сваю думку, погляды, пачуцці і пад. Хто хоча выказацца? □ Папас разумее, што трэба даць выказацца ўсім, хто жадае, і ён спакойна слухае, занатоўвае што-нішто сабе на паперку. Галавач. // за каго-што або супроць каго-чаго. Выявіць свае адносіны пры абмеркаванні чаго‑н. Выказацца за ўнесеную прапанову.

2. Закончыць выказванне, выказаць усё; выгаварыцца. [Паліна] з прытоенай хітрасцю чакала, што Ніна не стрымаецца, выкажацца перад ёю да канца. Сіўцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адсе́яць, ‑сею, ‑сееш, ‑сее; зак., каго-што.

1. Прасейваючы, аддзяліць. Насыпала [маці] свежае жытняй мукі, Пазаддзе адсеяла І асцюкі І доўга пасля, не шкадуючы сілы, Крамянае цеста Мясіла, мясіла. Грахоўскі. // перан. Пазбавіць сваю памяць, свае ўяўленні ад другараднага, неістотнага.

2. перан. У выніку адбору вывесці каго‑н. з ліку, складу чаго‑н., адлічыць.

3. Пасеяць нанава на месцы вымаклага, неўзышоўшага.

4. Закончыць сяўбу. Язэпка ведаў, што як пачынаецца вясна, войт не дасць перадышкі, пакуль не адсеюць усе панскія палеткі. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́нчить сов., в разн. знач. ско́нчыць, ко́нчыць;

на э́том он ко́нчил на гэ́тым ён ско́нчыў;

ко́нчить рабо́ту ско́нчыць рабо́ту (пра́цу);

ко́нчить пло́хо ско́нчыць дрэ́нна (ке́пска);

ко́нчили на том, что… ско́нчылі на тым, што…;

ко́нчить жизнь (век) ско́нчыць жыццё;

ко́нчить прое́кт ско́нчыць прае́кт;

ко́нчить университе́т ско́нчыць (зако́нчыць) універсітэ́т;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

сту́дыя, ‑і, ж.

1. Майстэрня мастака або скульптара.

2. Школа для падрыхтоўкі мастакоў, скульптараў, артыстаў, дзе вучэбныя заняткі спалучаюцца з творчай практыкай. Студыя выяўленчага мастацтва. Оперная студыя. □ [Пісьмы Саковіча] памаглі мне прайсці ўвесь нялёгкі шлях вучобы ў студыі і закончыць яе на выдатна. Рамановіч. // Творчы калектыў артыстаў, мастакоў пэўнага мастацкага напрамку.

3. Спецыяльна абсталяванае памяшканне, з якога вядуцца радыё- і тэлеперадачы або ў якім праводзяцца здымкі кінафільмаў. Студыя дакументальных фільмаў. □ У цэнтры так званай малой студыі, дзе размешчана розная апаратура, ёсць невялікая пляцоўка, адкуль выступаюць дыктары. «Маладосць».

[Іт. studio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дасто́йны разм

1. (варты чаго-н) wert; würdig;

дасто́йны ўва́гі bemérkenswert;

дасто́йны пахвалы́ lóbenswert;

дасто́йны перайма́ння náchahmenswert; náchahmungswürdig;

2. гл годны

2.дастрачы́ць

1. (закончыць шыць) fértig ábnähen, stéppen vt; das Nähen beénden;

2. (да якога-н месца) nähen bis (A)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

лад¹, -у, М -дзе і ў ладу́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Дзяржаўная ці грамадская сістэма.

Дзяржаўны л.

Грамадскі л.

2. Уклад жыцця, спосаб жыцця.

Будуем новы л. жыцця.

3. Згода, парадак, зладжанасць (разм.).

Няма ладу ў хаце.

4. Спосаб, манера, узор.

На новы л.

5. Сістэма будовы чаго-н., утвораная ўнутранай сувяззю, залежнасцю суадносных частак.

Граматычны л. мовы.

◊

Давесці (прывесці) да ладу — прывесці што-н. у парадак; закончыць паспяхова якую-н. справу.

Дайсці (да) ладу — разабрацца, дабіцца толку.

На добры лад — так, як патрэбна; па-сапраўднаму.

На свой лад — па-свойму.

На ўсе лады — усебакова (абмяркоўваць, разбіраць і пад.).

Не ў лад — нязладжана, нястройна.

Не ў ладу; не ў ладах з кім-чым — быць не ў згодзе, у дрэнных адносінах.

У лад — зладжана, стройна.

(Усе) на адзін лад — (усе) аднолькавыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)