страфанці́н, ‑у, м.

Лякарства, якое атрымліваецца з насення некаторых раслін (страфанту, кендыру, адонісу і інш.) і выкарыстоўваецца пры сардэчнай недастатковасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сцве́рджанне, ‑я, н.

Палажэнне, выказванне. Я здзівіўся супярэчлівасці сцверджанняў на адной і той жа старонцы пры характарыстыкі вобраза Сымона. Ларчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тарта́нне, ‑я, н.

Спец. Устарэлы спосаб здабычы нафты з свідравіны пры дапамозе вялікага вядра з клапанам, падвешанага на стальным тросе.

[Ад азербайджанскага дартмаг — цягнуць, выцягваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тэйлары́зм, ‑у, м.

Капіталістычная сістэма арганізацыі працы на прадпрыемствах, пры якой максімальна эксплуатуецца рабочая сіла для забеспячэння найбольшых прыбыткаў капіталісту.

[Ад уласн. імя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уды́х, ‑у, м.

Кожны асобны ўпуск паветра ў лёгкія пры дыханні, які чаргуецца з выдыхам; проціл. выдых. Зрабіць глыбокі ўдых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фарсі́раванасць, ‑і, ж.

Уласцівасць фарсіраванага. Гераізм народа, яго пакуты і выпрабаванні нельга паказаць пры дапамозе эмацыянальнай фарсіраванасці, ружовымі фарбамі. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фрэ́йліна, ‑ы, ж.

Прыдворнае званне дзяўчыны-дваранкі, якая знаходзіцца пры царыцы, каралеве, прынцэсе і пад. // Асоба, якая мае гэта званне.

[Ад ням. Fräulein.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шкло́граф, ‑а, м.

Апарат для паліграфічнага ўзнаўлення тэксту і ілюстрацый такім спосабам, пры якім друкарская форма вырабляецца на шкляной пласціне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экрані́раванне, ‑я, н.

Спец. Спосаб аховы, засцярогі каго‑, чаго‑н. ад пабочнага ўздзеяння, шкоднага ўплыву пры дапамозе экрана. Цеплавое экраніраванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эксуда́т, ‑у, М ‑даце, м.

Спец. Вадкасць, якая выдзяляецца пры запаленні з невялікіх сасудаў у тканкі або поласці цела; выпат.

[Ад лац. exsudo — выдзяляю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)