нава́льшчык, ‑а, м.

Той, хто навальвае што‑н.; рабочы ў шахце, які нагружае ваганеткі вугалем, рудой.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

культрабо́тнік, ‑а, м.

Той, хто кіруе культурна-масавай работай (у якой‑н. арганізацыі, установе). Культработнік прафкома.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

літара́тар, ‑а, м.

Той, хто прафесіянальна займаецца літаратурнай працай; пісьменнік. // Разм. Спецыяліст у галіне літаратуры; літаратуразнавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

любі́цель, ‑я, м.

Той, хто займаецца любімай справай не як прафесіянал; аматар. Садавод-любіцель. Музыканты-любіцелі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ляўша́, ‑ы, Т ‑ой (‑ою), м. і ж.

Той, хто валодае левай рукой лепш, чым правай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пратэста́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. Паслядоўнік пратэстантызму.

2. Кніжн. Той, хто пратэстуе супраць чаго‑н.

[Ад лац. protestans, protestantis — той, хто публічна даказвае.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

назначэ́нец, ‑нца, м.

Разм. Той, хто займае выбарную пасаду па назначэнню, а не ў выніку выбараў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

натуралі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

1. Той, хто вывучае, даследуе прыроду. Юны натураліст.

2. Паслядоўнік натуралізму.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пастухо́ўства, ‑а, н.

Занятак пастуха. Той першы год пастухоўства пакінуў аб сабе толькі два ўспаміны. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самазва́нец, ‑нца, м.

Той, хто выдае сябе за іншага чалавека, незаконна прысвойвае сабе чужое імя, званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)