Трайке́ ’Арыён’ (АБ, 8) — скарочаная форма ад траеяке́, траячке́. Параўн. польск.беласт.trójki, trojaki ’тс’, назва сузор’я з трох зорак (Купішэўскі, Słownictwo).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Траі́ ’тры’ (ваўк., Сл. ПЗБ). Балтызм, параўн. літ.trejì ’трое’. Сюды ж траёх ’трое’ (шальч., Сл. ПЗБ) пад уплывам трох, польск.trzech ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
экзэмпля́рм., в разн. знач. экземпля́р;
у трох ~рах — в трёх экземпля́рах;
рэ́дкі э. — ре́дкий экземпля́р;
сігна́льны э. — сигна́льный экземпля́р
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
triangular
[traɪˈæŋgjələr]
adj.
1) трыку́тны, трохку́тны
2) трохбако́вы
triangular fight — змага́ньне трох бако́ў, трыбо́й -ю m.
•
- triangular agreement
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
адно́лькава, прысл.
1.Прысл.да аднолькавы.
2. У роўнай меры, ступені. Найбольш насцярожыў яго [пагранічніка].. абутак: ва ўсіх трох аднолькава новыя боты з чырвонага юхту.Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
трайча́сты, ‑ая, ‑ае.
1. Які складаецца з трох аднародных частак, прадметаў. Трайчасты ліст канюшыны.
2. У выразе: трайчасты нерв (спец.) — пятая пара чэрапна-мазгавых нерваў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Плясця́нка ’пояс, зроблены рукамі пры дапамозе дзвюх-трох драўляных палачак’ (Нік. Очерки). У выніку кантамінацыі лексем плесці і пляцёнка (гл.). Параўн. таксама плясцёнка (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
тры́о
(іт. trio)
1) інструментальны, вакальны або вакальна-інструментальны ансамбль з трох выканаўцаў, кожны з якіх выступае з самастойнай партыяй;
2) музычны твор для трох галасоў або інструментаў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Трайні́к ’прадмет, які складаецца з трох частак’ (ТСБМ), ’вілы з трыма зубамі’ (Абабур.), ’рыбалоўны кручок з трох кручкоў’ (Мат. Гом.), ’вялікі кручок на тры зубы ў выглядзе якара’ (мёрск., Жыв. НС), ’трохпудовая гіра’ (Касп., Мат. Гом.), ’рыбалоўная крыга з двумя гегнямі (у выглядзе палазоў)’ (паст., шарк., ЛА, 1; брасл., ігн., лудз., паст., Сл. ПЗБ; ЖНС), ’камізэлька’ (Мат. Гом.), ’бёрда на 13 пасмаў’ (ТС). Утворана з трайны́ (< прасл.*trojьnъ‑jь < *troje) ’які складаецца з трох аднародных ці падобных частак’, ’які паўтараецца тры разы, у трох відах або павялічаны ў тры разы’ (ТСБМ), параўн. тройны́е вілкі́ ’трохзубыя вілы’ (ТС). Сюды ж: трайча́к ’рыбалоўная крыга’ (круп., шчуч., ЛА, 1), трайня́к ’моцны пітны мёд’ (Нас., Байк. і Некр.), якое, аднак, можа быць паланізмам, параўн. польск.trójniak ’сорт напітку з мёду’. Меркаванні Лаўмане (Лекс. балтызмы, 18) пра калькаванне лексемай трайні́к ’рыбалоўная прылада, крыга’ літ.tribradis, лат.trīnis, trijbridis ’тс’ не пераконвае, хутчэй гэта міжмоўнае арэальнае ўтварэнне з нявызначаным цэнтрам інавацыі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
трымара́н
[ад гр. tri = трох + (ката)маран]
яхта з трыма кілямі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)