прыфрантавы́, ‑ая, ‑ое.

Які размяшчаецца паблізу фронту. Прыфрантавая паласа. □ Палкоўнік з дапамогаю гэтага свайго «дзеншчыка» праз вельмі малы час быў ужо ў шпіталі ў прыфрантавым гарадку. Чорны. Шаша неўзаметку перайшла ў звычайную разбітую прыфрантавую дарогу. С. Александровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канапля́нік, ‑а, м.

1. Участак зямлі, засеяны каноплямі. Непадалёк ад сядзібы канчалася паласа канапляніку. Галавач.

2. Абл. Верабей. Пырхаюць чародкі канаплянікаў. Сачанка. Мікола маўчаў, паглядаючы, як за акном на плоце падскоквалі нахохленыя ў прадчуванні зімы канаплянікі. Краўчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

take-off [ˈteɪkɒf] n.

1. узлёт, старт (самалёта);

a take-off runway узлётна-паса́дачная паласа

2. штуршо́к дзвюма́ нага́мі (пры скачку)

3. infml перайма́нне, карыкату́ра

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ *Паласаза́р, полосозир ’сузор’е Плеяды’ (ТС). Відаць, з Валасажар ’тс’, якое было збліжана і кантамінавана з паласа і зорка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

отчужде́ние

1. (действие) юр. адчужэ́нне, -ння ср.;

2. (отдаление) аддале́нне, -ння ср. адчужэ́нне, -ння ср.;

полоса́ отчужде́ния ж.-д. паласа́ (зо́на) адчужэ́ння;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

засты́гнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. застыг, ‑ла; зак.

Разм. Тое, што і застыць. Шырокая паласа вады як бы застыгла, толькі вызначаюцца дзе-нідзе ледзь прыкметныя віры. Лупсякоў. Раптам Янаш бадзёра прыўзняў вузкаполы капялюш і застыг у маўчанні. Няхай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рэзе́рва ’паласа адчужэння каля чыгункі, шашы’ (Яшк.). З польск. rezerwa < ням. Reserve ’запас, рэзерв’ (Фасмер, 3, 462; Рэйзак, 540).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рэх 1 ’паласа раллі або сенажаці’ (Яшк.). Гл. прарэх, урэх.

Рэх 2 ’ляшчына звычайная’ (маг., Кіс. 41). Гл. арэх.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

pasmo

н.

1. пасма;

pasmo włosów — пасма валасоў;

pasmo lnu — пасма льну;

2. паласа; рад;

pasmo górskie — горны ланцуг;

pasmo wysokiej częstotliwości фіз. паласа высокай частаты

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

перашы́ек, ‑шыйка, м.

Вузкая паласа зямлі, якая злучае часткі сушы (два мацерыкі ці мацярык з паўвостравам) або аддзяляе адзін водны масіў ад другога. Панамскі перашыек. Карэльскі перашыек. □ Машына ідзе па вузкім перашыйку, які аддзяляе возера.. ад мора. В. Вольскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)