вундэркі́нд, ‑а, М ‑дзе, м.

Дзіця з надзвычайнымі для свайго ўзросту здольнасцямі.

[Ад ням. Wunderkind — цуд-дзіця.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дакупа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго.

Скончыць купанне каго‑н. Дакупаць дзіця.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скрыча́цца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Разм. Знемагчы, знясілець, доўга крычучы. Дзіця скрычалася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

укалыха́ць, ‑лышу, ‑лышаш, ‑дыша; зак., каго.

Калышучы, заставіць заснуць; закалыхаць. Укалыхаць дзіця.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

humour​2 [ˈhju:mə] v. улаго́джваць, патура́ць;

humour a child пе́сціць, ба́лаваць дзіця́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

impertinent [ɪmˈpɜ:tɪnənt] adj. дзёрзкі; наха́бны;

an impertinent question/child дзёрзкае пыта́нне/дзіця́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

байстру́к

(польск. bajstruk, ад с.-н.-ням. bastard < лац. bastardus)

пазашлюбнае дзіця (параўн. бенкарт).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ба́цька, -і, мн. ба́цькі, -аў, м.

1. Мужчына ў адносінах да сваіх дзяцей; тата.

Родны б.

2. Ветлівы зварот да старога чалавека.

3. Самец у адносінах да свайго патомства.

4. чаго. Заснавальнік, родапачынальнік чаго-н. (кніжн.).

Б. авіяцыі.

◊

Выліты бацька, копія бацька (разм.) — пра дзіця, з твару вельмі падобнае да бацькі.

Прыёмны бацька — чалавек, які прыняў дзіця ў сваю сям’ю на правах сына (дачкі).

Увесь у бацьку (разм.) — пра дзіця, якое з твару і характарам падобнае да бацькі.

|| прым. ба́цькаў, -кава (да 1 знач.) і ба́цькаўскі, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

дзетдо́м, -а, мн. -дамы́, -дамо́ў, м. (разм.).

Дзіцячы дом, выхаваўчая ўстанова для дзяцей, якія засталіся без бацькоўскай апекі.

|| прым. дзетдо́маўскі, -ая, -ае.

Дзетдомаўскае дзіця.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

дзіклі́вы, -ая, -ае (разм.).

1. Які дзічыцца, саромеецца людзей, асабліва чужых.

Дзіклівае дзіця.

2. Недаверлівы, палахлівы (пра жывёл).

Д. кот.

|| наз. дзіклі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)