каўзо́та, ‑ы, ДМ ‑зоце, ж.
Разм. Слізгота. — Выходжу на двор — бацюхны мае: тая ж каўзота! Васілёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Мынца ’манетны двор’ (Гарб.), ст.-бел. мынца, минца, мин- ница ’манета, манетная справа, манетны двор’ (пач. XVI ст.) запазычаны са ст.-польск. тупей, тіііса, тіпіса, якія з с.-в.-ням. münze ’манета’ (Булыка, Лекс. запазыч., 86; Чартко, Пыт. мовазн. і метад., 122). Аналагічна ст.-бел. мынцаръ, минцаръ, минцеръ ’загадчык манетнага двара’ (XIV ст.) — гл. Булыка, там жа, 74.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Се́ліца ‘лужок на краю сядзібы’ (Касп., Яшк.), ‘сухі луг’ (Жд. 2), ‘месца, дзе быў двор, сядзіба’ (Яшк.). Гл. аселіца.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Панадво́рак ’двор каля жылога або адміністратыўнага будынка’ (ТСБМ, Шат., Янк., Гарэц.), панадво́рку ’па панадворку’ (ТС). З па і надворак (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
запарушы́цца, ‑рушыцца; зак.
1. Стаць пашкоджаным чым‑н., трапіўшым упутр. Вочы запарушыліся мякінай.
2. Зацерушыцца. Запарушыўся двор ігліцсю.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
увамча́ць, ‑мчу, ‑мчыш, ‑мчыць; зак., каго-што.
Імкліва ўвезці каго‑, што‑н. куды‑н. Увамчаць калёсы ў двор.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
урасці́ сов.
1. прям., перен. врасти́;
ко́рань уро́с у зямлю́ — ко́рень врос в зе́млю;
ха́та па во́кны ўрасла́ ў зямлю́ — ха́та по о́кна вросла́ в зе́млю;
2. зарасти́, порасти́;
двор уро́с траво́й — двор заро́с (поро́с) траво́й
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Líchthof
m -(e)s, -höfe
1) буд. светлавы́ двор
2) фота арэо́л
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
узвярну́ць, -вярну́, -ве́рнеш, -ве́рне; -вярні́; -ве́рнуты; зак., што (разм.).
1. Ускапаць, узараць, узламаць паверхню чаго-н.
Свінні ўзвярнулі двор.
Вецер узвярнуў страху.
2. на каго-што. Падняўшы, наваліць, узваліць.
У. паклажу на воз, на плечы.
3. перан., на каго. Прыпісаць каму-н. чужую віну, незаслужана абвінаваціць.
Усю віну ўзвярнулі на стрэлачніка.
|| незак. узваро́чваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ве́нта
(ісп. venta = заезджы двор)
1) арганізацыя і месца збораў карбанарыяў у Францыі і Іспаніі 19 ст;
2) карчма ў Іспаніі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)