kläglich

a

1) жа́ласны

2) убо́гі, ва́рты жа́лю, мізлю́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Лі́мах ’гультай’ у параўнанні лыжэть (^’ляжыць’) былімах (драг., І. Лучыц-Федарэц.). Відавочна, лімаг, якое з прасл. !!!ёт££ъ ’бэлька’ (гл. лемягі, лемяг). Параўн. польск. пшас- нышск. lemięga ’чалавек, не варты ні да чаго, няўклюда’ (Слаўскі, 4, 149).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ага́ва

(н.-лац. agave, ад гр. agauos = варты здзіўлення)

дрэвападобная расліна сям. агававых з шорсткім буйным лісцем, пашыраная пераважна ў Цэнтр. Амерыцы; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўная.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

прэтарыя́нцы

(лац. praetoriani)

1) салдаты асабістай варты прэтара ў Стараж. Рыме, а потым — салдаты імператарскай гвардыі;

2) перан. наёмныя войскі, якія служаць апорай улады, заснаванай на насіллі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

благаславе́нны, ‑ая, ‑ае.

Варты благаславення (у 3 знач.), падзякі, хвалы. Зноў прыйшоў благаславенны час. Гальвасы навечна выехалі адсюль. Чорны. [Марыя:] — Благаславенныя пад небам І матчын хлеб, і родны дом! Аўрамчык. // Высок. Шчаслівы, багаты. [Гогіберыдзе:] — Сям’я мая ціха і мірна жыве ў благаславеннай Кахетыі. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

укараці́цца, ‑роціцца; зак.

1. Зрабіцца карацейшым, меншым па даўжыні, працягласці. Кажуць людзі, што калісьці хвост у зайца быў пушысцей і даўжэй, чым у лісіцы. Як ён мог укараціцца, стаць такім, што смеху варты? Дубоўка.

2. Стаць менш працяглым у часе. Дні ўкараніліся.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ніку́ды прысл nirgendwohín, nírgends;

ніку́ды я ўжо не пападу́ ich komme nírgends mehr hin;

◊ ніку́ды не ва́рты [не гадзі́цца] das taugt ganz und gar nicht(s)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

pathetic

[pəˈӨetɪk]

adj.

1) жа́ласны, жа́ласьлівы; ва́рты жа́лю, жалюго́дны

2) по́ўны па́тасу, усхвалява́ны; хвалю́ючы, патэты́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

pitiable

[ˈpɪtiəbəl]

adj.

1) жа́ласны, жа́ласьлівы, няшча́сны, ва́рты жа́лю, шкадо́бы, пага́рды

2) нікчэ́мны, паску́дны, ні́зкі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

АРДЫНА́РАЦ

(ад ням. Ordonnanz веставы),

у рускай арміі — ваеннаслужачы афіцэр, унтэр-афіцэр, радавы, прызначаны ў распараджэнне камандуючага (камандзіра) або штаба для выканання іх даручэнняў. Ардынарцы вылучаліся таксама ў распараджэнне ганаровых асоб, якія прыбылі ў войскі, і ў ганаровыя варты. У канцы 19 ст. пры пяхотных палках былі каманды конных ардынарцаў. У Сав. Арміі ардынарцы (звычайна з радавых) вылучаліся ў распараджэнне страявых камандзіраў толькі ў ваен. час.

т. 1, с. 475

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)