Па́хкаць ’пыхкаць (пра курэнне)’ (ТС). У выніку кантамінацыі гукапераймальнага пах! ’бах!’ і пы́хкаць ’раскурваць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пракі́слы, ‑ая, ‑ае.

Сапсаваны ў выніку браджэння; кіслы. Пракіслае віно. □ Суздалеў сышоў у Ціхарэцку з поезда і піў на аўтобуснай станцыі пры саракаградуснай спёцы пракіслы морс — шклянку за шклянкай. Чыгрынаў. // Уласцівы чаму‑н. сапсаванаму, непрыемны (пра пах). Пракіслы пах паветра ў пакоі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ваню́х ’лясны клоп’ (Шатал.). Да ванець (гл.). Назва дадзена за непрыемны пах. Параўн. ванючка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гні́ласны, ‑ая, ‑ае.

1. Які выклікае гніенне, распад, старэнне. Гніласныя мікробы.

2. Выкліканы гніеннем. Гніласны пах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кану́фер, ‑у, м.

Шматгадовая травяністая расліна сямейства складанакветных, якая мае прыемны пах і скарыстоўваецца як прыправа.

[Ад перс. käränfi — гваздзіка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лава́ндавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да лаванды. Лавандавы пах. // Які здабываецца з лаванды. Лавандавы алей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мі́рравы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да мірры. Мірравы пах. // Які атрымліваецца з мірры. Мірравае масла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пачу́левы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пачуляў. Пачулевы пах. // Які здабываецца з пачуляў. Пачулевы спірт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праго́ркнуць, ‑не; пр. прагорк, ‑ла; зак.

Сапсавацца і атрымаць непрыемны пах і горкі смак. Масла прагоркла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скато́л, ‑у, м.

Спец. Прадукт гніення бялкоў, які знаходзіцца ў кале і падае яму характэрны пах.

[Ад грэч. skatós — кал, бруд.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)