conformity
[kənˈfɔrməti]
n., pl. -ties
1) падабе́нства n.; зго́днасьць; адпаве́днасьць f.
in conformity with — зго́дна з чым
2)
а) падпара́дкаваньне фо́рмам
б) прыстасава́нства n.
3) паслухмя́насьць, пада́тлівасьць, пако́рнасьць f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
◎ Капялю́шнік ’лопух, Arctium L.’ (Жыв. сл., Кіс.). Ад капялюш. Параўн. іншую назву той самай расліны: брылёўнік (форма і велічыня ліста). Другое значэнне капялюшнікʼгарлачык жоўты. Nuphar smith’ (Жыв. сл., Кіс.), ’ліст белага гарлачыка, Nymphaca alba L.’ (Нар. словатв.). Назва згодна з тымі ж характарыстыкамі толькі для формы і велічыні кветкі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
statut, ~u
м. статут;
statut towarzystwa — статут таварыства;
statut spółdzielni — статут кааператыва;
zgodnie ze ~em — згодна са статутам, паводле статута
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
насу́перак, прысл. і прыназ.
Разм.
1. прысл. Наперакор, не згодна з чым‑н. Гаварыць насуперак. □ Ігнат усё намагаўся, каб сказаць якое слова насуперак, але дзе там. Лынькоў. А недзе насуперак варушылася ў душы другая думка: «А ці не прылячу я назад?» Пестрак.
2. прыназ. з Д. Спалучэнне з прыназоўнікам «насуперак» выражае ўступальныя адносіны: ужываецца пры ўказанні на прадмет, асобу, з’яву або працэс, наперакор якім што‑н. робіцца, адбываецца. Чалавек быў няголены, і гэта надавала яму пажылы выгляд, насуперак маладому позірку вачэй. Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Нямту́р ’нямы чалавек’ (Нас.), ’нямы, маўклівы’ (Касп., жлоб., Нар. словатв.), ’глуханямы або глухі чалавек’ (Юрч. НВС). Згодна з Карскім (2–3, 31), утворана суфіксам ‑тур ад нямы (гл.), параўн. аналагічнае ўкр. німтур, балг. дыял. нёмтур ’маўклівы’. Пад уплывам зыходнага слова са значэннем ’нямы чалавек’, экспрэсіўнае немтури ’немцы’ (ТС), сінанімічнае немцури ’тс’ (там жа).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Плава́ ’балота (возера), якое моцна зарасло мохам, а пад нізам — вада’ (шчуч., Сл. ПЗБ), рус. вялікалук. плава ’дрыгва’. Параўноўваюць літ. plova ’тс’ (Грынавяцкене, тамсама). Звычайна плаў (гл.), згодна з Талстым (Галетай, Геогр., 172–175), ад *plaviti, *p©avati ’заліваць, плаваць’. Сюды ж брасл. плавіна ’зыбкі дзірван па берагах возера’ (Сл. ПЗБ).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
по́длинный сапра́ўдны; (аутентичный) аўтэнты́чны; (оригинальный) арыгіна́льны; (истинный) праўдзі́вы; шчы́ры;
по́длинный текст аўтэнты́чны (арыгіна́льны) тэкст;
по́длинные докуме́нты арыгіна́льныя (сапра́ўдныя) дакуме́нты;
по́длинный исто́чник праўдзі́вая (сапра́ўдная) крыні́ца;
по́длинная по́дпись сапра́ўдны по́дпіс;
по́длинная пра́вда шчы́рая пра́ўда;
◊
с по́длинным ве́рно з арыгіна́лам зго́дна.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
assign [əˈsaɪn] v.
1. дава́ць, задава́ць; даруча́ць;
assign homework (за)дава́ць дама́шняе зада́нне;
The teacher assigned each of the pupils a different task. Настаўнік даў кожнаму вучню розныя заданні.
2. назнача́ць, прызнача́ць, вызнача́ць (дзень, тэрмін)
3. перадава́ць правы́/маёмасць;
The agreement assigns copyright to the publisher. Згодна з пагадненнем аўтарскае права перадаецца выдаўцу.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Намарска́цца ’напрацавацца’ (Янк. 1). Да марска́ць, марсану́ць (гл.); згодна з Мяркулавай, значэнне ’хутка рухацца’ (у тым ліку ў працы) развілося на базе супольнага для беларускага і чэшскага дзеясловаў значэння ’махаць, біць’, параўн. чэш. mrsknouti sebou (pri praci) ’хутка павярнуцца’ і пад., якія ўзыходзяць да прасл. *mьrskati, што разглядаецца як утварэнне з інтэнсіўным суфіксам ‑sk‑ ад прасл. *merti ’біць’ (Этимология–1974, 60–61).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Талава́ць ’вытоптваць, вытраўляць; утоптваць, трамбаваць’ (Гарэц., Юрч.), ’мучыць, цягаць’ (Сцяшк. Сл., Янк. 1), та́ловаць ’таптаць, мяць’ (ТС), та́ловать ’знішчаць’ (Альп.), та́ловаты ’цягаць, сцягваць у адно месца’ (Арх. Вяр.), талава́цца ’тоўпіцца’ (Юрч., Ян.). Параўн. укр. талува́ти ’таптаць, утоптваць; нядбала ставіцца’, рус. талова́ть ’красці’, иста́ловать ’знішчаць’. Згодна Вярэнічу (Арх. Вяр., 452), палеская форма суадносіцца з та́лыты ’сцягваць у адно месца; траціць’. Гл. таліць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)