adjacent
[əˈdʒeɪsənt]
adj.
блізкі́; прыле́глы; сусе́дні; суме́жны
The farm adjacent to ours has been sold — Сусе́дняя да нас фа́рма прада́дзеная
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
buddy
[ˈbʌdi]
n., pl. -dies informal
1) блі́зкі ся́бра, кале́га -і m.
2) Sl. хло́пча, бра́це, бра́тка, чалаве́ча (як зваро́т)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
confident
[ˈkɑ:nfɪdənt]
1.
adj.
1) пэ́ўны, перакана́ны
2) саманадзе́йны
3) зана́дта пэ́ўны, зухва́лы
2.
n.
блі́зкі, даве́раны ся́бра; блі́зкая сябро́ўка
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
contiguous
[kənˈtɪgjuəs]
adj.
1) суме́жны, прыле́глы
to be contiguous — межава́цца
2) Geom. прыле́глы
contiguous angles — прыле́глыя куты́
3) блі́зкі, сусе́дні
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
east1 [i:st] n. усхо́д;
the Far/Middle East Далёкі/Блі́зкі Усхо́д
♦
East or West home is best ≅ у гасця́х до́бра, а до́ма лепш; до́бра гасцява́ці, а ле́пей у ро́днай ха́це
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
◎ *Но́раччу, норэччу ’настойліва, заўзята’ (ТС). Няясна; зыходны назоўнік *норэч ’ахвота; настойлівасць, заўзятасць’ быў бы блізкі да літ. norėti ’жадаць, хацець’, norėtis ’хацецца’, noras !жаданне, ахвота’, параўн. таксама noriai ’ахвотна’. Ці не сюды ж і славен. norėti ’дурэць, губляць галаву, захапляцца’ і асабліва noriau ’бойкі, гарэзлівы’, якія Бязлай (2, 227) выводзіць з ням. (баварска-аўстрыйскага) Narr, дыял. nęr ’дурны’?
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
najbliższy
самы блізкі; найбліжэйшы;
w ~ch dniach — у найбліжэйшыя дні;
w ~m czasie — у найбліжэйшы час
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Hínterbliebene
sub m, f -n, -n блі́зкі свая́к нябо́жчыка, блі́зкая свая́чка нябо́жчыка; pl сям’я́ нябо́жчыка
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
іры́дый
(н.-лац. iridium, ад гр. iris, -idos = радуга)
рэдкі ў прыродзе хімічны элемент, цяжкі тугаплаўкі метал шаравата-белага колеру, блізкі да плаціны.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
ды¹, злуч.
1. спалучальны. Ужыв. для сувязі аднародных членаў сказа і цэлых сказаў; адпавядае па знач. злучніку «і».
Дзень ды ноч.
Журботна гудзелі правады ды стукалі вароты.
2. далучальны. Далучае сказы і члены сказа, якія дапаўняюць, развіваюць ці паясняюць раней выказаную думку.
Пайшоў снег, ды яшчэ які снег.
3. супраціўны. Ужыв. для далучэння сказаў або асобных членаў сказа са знач. супрацьпастаўлення; блізкі па знач. да злучнікаў «але», «аднак».
Людзі паміралі, ды не спынялі барацьбы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)