Пле́ўра ’дыяфрагма’ (бераст., б.-каш., ЛА, 1). У выніку пераносу значэння па сумежнасці з плеўра ’абалонка, што пакрывае лёгкія і сценкі грудной поласці’, якое з с.-лац.pleura < ст.-грэч.πλευρά ’бок’, πλευραί ’рэбры’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ко́рыум
(лац. corium = скура, ад гр. chorion = абалонка)
тое, што і дэрма.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
перыка́рд
(гр. perikardios — які знаходзіцца вакол сэрца)
знешняя абалонка сэрца; калясардэчная сумка.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
iris
[ˈaɪrɪs]
n.
1) Anat. ра́дужная абало́нка(во́ка), і́рыс -а m.
2) Bot.і́рыс -а, каса́ч -а́m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
opona
ж.
1. шына; пакрышка (аўтамабільная);
2. покрыва;
opona mózgowa мед. мазгавая абалонка
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Пелюха́ ’шалупінне, якое застаецца ў мякіне пасля абмалоту аўса’ (Мядзв.). Да пе́люсць1 (гл.); у разглядаемай лексеме рэалізавала значэнне ’абалонка’ і.-е.*pelə/plē‑ (Махэк₂, 458).
Пе́люха (pielucha) ’пясчанае поле’ (Арх. Федар.) — да пе́ліка (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
біягеасфе́ра
(ад бія- + геасфера)
абалонка зямнога шара, у якой сканцэнтравана жывое рэчыва планеты.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
ко́кан
(фр. cocon)
абалонка, якую будуе вакол сябе вусень перад ператварэннем у кукалку.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
скле́ра
(гр. skleros = цвёрды)
бялковая абалонка вока, якая спераду пераходзіць у празрыстую рагавіцу.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
АІ́ДЫІ
(лац. oidium, адз. л., памяншальнае ад грэч. ōon яйцо),
артраспоры, споры вегетатыўнага размнажэння, якія ўтвараюцца пры распаданні гіфаў грыбніцы на асобныя дробныя клеткі ў некат. недасканалых і базідыяльных грыбоў. Пры ўтварэнні аідый пад клетачнай абалонкай гіфаў закладваецца новая абалонка. Памеры аідый ад 2,5 да 8 мкм.