Стука́н ‘вельмі высокі чалавек’ (Мат. Маг.). Параўн рус. истука́н ‘ідал, бажок’, што з стараж.-рус., ц.-слав. истуканъ ‘які выразаны, высечаны’, залежны дзеепрыметнік прош. ч. ад истукати ‘высякаць, выразаць з дрэва, каменя’, якое звязана чаргаваннем галосных з тъкнѫти ‘ткнуць’ (гл. тыкаць) (Фасмер, 2, 144).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

strącać

незак.

1. збіваць;

strącać owoce z drzewa — збіваць плады з дрэва;

2. скідаць, скідваць;

strącać z rachunku — спісваць з рахунку;

3. хім. асаджваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

pławić

I незак.

1. купаць;

pławić konie — купаць коней;

2. сплаўляць;

pławić drzewo — сплаўляць лес (дрэва)

II незак.

плавіць, расплаўляць;

pławić rudę — плавіць руду

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

буль

[фр. A. Boulle = прозвішча прыдворнага фр. сталяра (1642—1732)]

стыль французскай мэблі 17—18 ст., які вызначаўся прастатой формы і наяўнасцю інкрустацыі з іншых гатункаў дрэва, медзі, бронзы, слановай косці.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

гляды́чыя

[н.-лац. gleditsia, ад I. Gleditsch — прозвішча ням. батаніка (1714—1796)]

лістападнае дрэва сям. бабовых з калючкамі і падоўжаным лісцем, пашыранае ў тропіках і субтропіках; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўнае.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

гутапе́рча

(англ. guttapercha, ад малайск. getah = жывіца + pertja = гатунак дрэва)

пластычнае арганічнае рэчыва, блізкае па сваіх уласцівасцях да каўчуку, якое атрымліваюць з зацвярдзелага соку некаторых раслін; выкарыстоўваецца ў тэхніцы і медыцыне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ка́рыя

(н.-лац. carya, ад гр. karyon = арэх)

дрэва сям. арэхавых, пашыранае ў Паўн. Амерыцы, Цэнтр. і Усх. Азіі; плады некаторых відаў выкарыстоўваюцца ў кандытарскай прамысловасці; на Беларусі вырошчваецца як дэкаратыўнае.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

лігні́н

(ад лац. lignum = дрэва)

1) арганічнае рэчыва, якое разам з цэлюлозай змяшчаецца ў драўніне;

2) матэрыял у выглядзе тонкай слаістай паперы, вырабленай з драўніны; раней выкарыстоўваўся як перавязачны; драўнінная вата.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

верхаві́на ж

1. (гары) Gípfel m -s, -; Spítze f -, -n;

2. (дрэва) Wípfel m -s, -;

3. перан разм (арганізацыі) Spítzen pl, die óberen Schíchten; Óberschichten pl (класа, грамадства);

пану́ючая [кіро́ўная] верхаві́на die óberen Zéhntausend

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

тачы́ць

1. (на такарным станку) dréhen vt (метал); dréchseln (дрэва);

2. (прагрызаць, пашкоджваць што-н) nágen vt (пра грызуноў); zerfréssen* vt (пра чарвяка і г. д.);

◊ по́мста яго́ то́чыць die Ráche verzéhrt ihn [zehrt an ihm, frisst an ihm]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)