гніліна́, ‑ы, ж.

Разм. Пра што‑н. гнілое, звычайна пра старую будыніну. Кватараваў [Кузьма] у такой гніліне, што сцены зямлёй пахлі, трава на даху расла. Ермаловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́гаркі, ‑аў; адз. няма.

1. Тое, што застаецца пасля згарання чаго‑н.

2. Разм. Тое, што і выгар. Як мора, калыхалася трава На выгарках. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пачарне́лы, ‑ая, ‑ае.

Які пачарнеў, стаў чорным. На старым папялішчы ўжо расла пачарнелая трава. Шамякін. [Яўген] вынырнуў аднекуль з полымя, — высокі, пачарнелы ад пылу, сажы. Новікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сяна́ж, сенажу, м.

Падвяленая трава, звычайна прасаваная, якая зберагаецца ў спецыяльных сховішчах. У саўгасе актыўна назапашваюць кармы для жывёлы: рыхтуюць сянаж, сілас, вітамінную муку. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ямб, ‑а, м.

Вершаваны размер — двухскладовая стапа з націскам на другім складзе, напрыклад: Мароз,/ зіма,/ Снягі/ вакол,/ І спіць/ трава,/ Пад сне/ гам дол. Колас.

[Грэч. jambos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

батанізі́рка

(ад ням. botanisieren = збіраць расліны, ад гр. botane = трава)

спецыяльная каробка для раслін, якія збіраюць у час батанічных экскурсій.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дрыя́да

(гр. dryas, -ados)

1) паводле старажытнагрэчаскай міфалогіі, лясная німфа, заступніца дрэў;

2) вечназялёная тундравая расліна сям. ружавых; курапатчына трава.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

garden stuff

1) гаро́дніна, зеляні́на f.

2) кве́ткі pl.

3) зе́лень f. (лі́сьце дрэ́ваў, кусто́ў; трава́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

дадо́лу, прысл.

На зямлю, далоў. Спатыкнецца конь — і паляціць ардынарац дадолу, калі ён мала звыкся з сядлом. Кулакоўскі. // Да зямлі, уніз. Трава пажоўклая схілілася дадолу. Глебка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падпа́скавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да падпаска, належыць яму. Гудзе гамонка ручаін, Трава паблісквае з нізін, Гучыць падпаскава труба, І апранаецца вярба Пушыстымі каткамі... Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)