Verbum

спадзява́цца, -дзяю́ся, -дзяе́шся, -дзяе́цца; -дзяёмся, -дзеяце́ся, -дзяю́цца; незак.

1. на што, з інф., без дап. і са злуч. «што». Мець спадзяванне, надзею на што-н.

С. на атрыманне прэміі.

Спадзяюся вярнуцца вячэрнім рэйсам.

2. на каго-што. Быць упэўненым у кім-, чым-н., мець спадзяванні на каго-н.

Спадзяюся на свайго сына.

3. у форме 1 ас. адз. цяпер. спадзяю́ся ўжыв. ў знач. пабочн. сл. Выражае ўпэўненасць.

Ты, спадзяюся, лішняга не будзеш гаварыць.

|| зак. паспадзява́цца, -дзяю́ся, -дзяе́шся, -дзяе́цца; -дзяёмся, -дзеяце́ся, -дзяю́цца.

займа́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак.

1. гл. заняцца¹.

2. Працаваць (пра разумовы занятак), вучыцца.

З. ў інстытуце.

З. па начах.

3. чым. Мець што-н. прадметам сваіх заняткаў.

З. хіміяй.

◊

Займацца балачкамі (разм.) — займацца пустымі размовамі.

абыхо́дак, -дку, м.

1. Патрэбы штодзённага жыцця.

Мець грошы на а.

2. Неабходныя рэчы, абстаноўка (разм.).

Купіць а.

3. Карыстанне, ужытак.

Літаратура ўвайшла ў навуковы а.

◊

На першы абыходак (разм.) — на першы час, на першую патрэбу.

клёк, -у, м. (разм.).

1. Розум, развага.

У гэтага чалавека к. ёсць.

2. Жыццёвая сіла; сокі.

Нельга ж цягнуць з чалавека апошні к.

◊

Не мець клёку ў галаве (разм., пагард.) — пра чалавека, у якога няма розуму.

сла́віцца, сла́ўлюся, сла́вішся, сла́віцца; незак.

1. чым або са словам «як». Мець шырокую вядомасць у якіх-н. адносінах.

Горад славіцца сваімі паркамі.

Ён славіўся як аматар рыбалкі.

2. Праслаўляцца, ушаноўвацца.

У песнях славіцца наш беларускі край.