kaum

adv ледзь, ле́дзьве; чуць

es ist ~ zu gláuben — ця́жка паве́рыць [даць ве́ры]

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

subtle

[ˈsʌtəl]

adj.

1) даліка́тны; то́нкі, вы́танчаны

a subtle odour of perfume — даліка́тны во́дар парфу́мы

2) ледзь заўва́жны; тае́мны, зага́дкавы

a subtle smile — ледзь заўва́жная ўсьме́шка

3) хі́тры, спры́тны

4) укра́длівы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

валачы́ несов.

1. тащи́ть, волочи́ть;

2. разг. тащи́ть, красть;

◊ ледзь но́гі в. — едва́ (е́ле) но́ги волочи́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

упалі́ць сов. разже́чь;

ледзь ~лі́ў сыры́я дро́вы — едва́ разжёг сыры́е дрова́;

◊ у. шту́ку — прост. отколо́ть но́мер

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

Ма́ла, ма́ло ’нямнога, ледзь, амаль, недастаткова’ ашм. ’рэдка’ (ТСБМ, Сцяшк., Бяльк., Сцяц., ТС, Нар. Гом.). Прыслоўе да малы́ (гл.). Гл. яшчэ ма́лна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

че́стный сумле́нны;

◊

че́стное сло́во сло́ва го́нару;

держа́ться на че́стном сло́ве ледзь трыма́цца (ліпе́ць); на жыву́ю ні́тку шы́та.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

раскалыха́ць, -лышу́, -лы́шаш, -лы́ша; -лышы́; -лыха́ны; зак.

1. каго-што. Пачаць моцна калыхаць, прымусіць калыхацца.

Р. качэлі.

2. што. Калышучы, зрабіць хісткім, няўстойлівым.

Р. слупок.

3. перан., каго (што). Вывесці са стану апатыі, абыякавасці.

Пыталіся многа, ледзь раскалыхалі яго на адказы.

|| незак. раскалы́хваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

со́ўгацца, -аюся, -аешся, -аецца; незак. (разм.).

1. Хадзіць туды-сюды.

С. па вуліцы без справы.

2. Марудна, з цяжкасцю хадзіць.

Бабуля ледзь соўгаецца.

3. Перамяшчацца, рухацца.

Колца соўгаецца па дроце.

|| аднакр. саўгану́цца, -ну́ся, -не́шся, -не́цца; -нёмся, -няце́ся, -ну́цца; -ні́ся (да 3 знач.).

|| наз. со́ўганне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

сці́плы, -ая, -ае.

1. Стрыманы ў паводзінах, абыходжанні, просты і прыстойны, пазбаўлены ганарыстасці.

С. чалавек.

С. працаўнік.

2. перан. Абмежаваны, нязначны, невялікі, якога ледзь хапае.

Сціплая зарплата.

Сціплыя вынікі працы.

4. Просты, звычайны, без прэтэнзій на раскошу.

Сціплая мэбля.

Сціпла (прысл.) апранацца.

|| наз. сці́пласць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

скараба́ціцца, ‑баціцца; зак.

Зрабіцца карабатым, скрыўленым. Ледзь не ў трубку скарабацілася скура. Місько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)