opportún

1.

a своечасо́вы; спрыя́льны, зру́чны

etw. für ~ hálten* — лічы́ць што-н. магчы́мым [прыма́льным, дапушча́льным]

2.

adv своечасо́ва, дарэ́чы, у са́мы час

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

практы́чны

(гр. praktikos = дзейны)

1) які звязаны з практыкай, з рэальнымі патрабаваннямі, магчымасцямі;

2) які займаецца непасрэдна якой-н. справай;

3) звязаны з прымяненнем на практыцы ведаў, навыкаў;

4) які добра разбіраецца ў жыццёвых справах, дзелавіты, вопытны;

5) эканомны, зручны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

dojazd, ~u

м. праезд, пад’езд;

wygodny dojazd — зручны пад’езд;

szybki dojazd do centrum miasta — хуткі праезд да цэнтра горада

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

обхо́д в разн. знач. абхо́д, -ду м.;

обхо́д враче́й в больни́це абхо́д урачо́ў у бальні́цы;

удо́бный обхо́д вы́гадны (зру́чны) абхо́д;

дви́нуть полки́ в обхо́д ру́шыць палкі́ ў абхо́д.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

улаві́ць сов., в разн. знач. улови́ть;

у. пах кве́так — улови́ть за́пах цвето́в;

у. скры́ты сэнс слоў — улови́ть скры́тый смысл слов;

у. зру́чны мо́мант — улови́ть удо́бный моме́нт;

у. гукаву́ю хва́лю — радио улови́ть звукову́ю волну́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

налучы́цца, ‑лучуся, ‑лучышся, ‑лучыцца; зак.

Разм.

1. Сустрэцца, трапіцца. Налучыўся знаёмы ў дарозе. □ Я жыва сабраўся, дастаў з пячуры сваю дубінку, бо ў лесе мог налучыцца воўк. Колас. // Прыйсці (пераважна нечакана). Налучыўся госць пад поўнач.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Настаць, надысці. Налучыўся зручны выпадак. Налучыўся момант.

3. (1 і 2 ас. не ўжыв.); каму. Здарыцца з кім‑н. Хто баіцца, таму ўсё можа налучыцца. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

улучы́ць, улучу, улучыш, улучыць; зак.

1. што. Знайсці, выбраць зручны час для чаго‑н. Яшчэ і яшчэ раз высылалі большага хлопчыка глядзець, каб улучыць момант і прарвацца. Гарэцкі. Нарэшце Цярэшка ўлучыў хвіліну і перабег вуліцу. Мікуліч.

2. Цэлячы, папасці ў каго‑, што‑н. [Баба:] — І пачаў Мядзведзь шпурляць з печы падушкі-дзяружкі, каб улучыць па званочку. Брыль.

3. каго. Далучыць да каго‑, чаго‑н. (пра жывёл). Улучыць авечку ў чараду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лаві́ць ’здабываць (рыбу, звяроў, птушак пры дапамозе прыстасаванняў)’, ’хапаць на ляту’, ’вышукваць, высочваць’, ’выбіраць зручны момант’, ’успрымаць слыхам, розумам’, ’выкрываць, абвінавачваць’ (Бяльк., Яруш., Сцяшк., ТСБМ, ТС). Утворана ад lovъ > лоў (гл.). Можна меркаваць, што форма лава́ць (гл.) больш архаічная, чым лавіць: яшчэ ў праславянскі перыяд суф. ‑aje‑ (‑ati) у дэмінутыўных дзеясловах быў выцеснены прадуктыўным ‑i‑ (‑iti) (Слаўскі, SP, 1, 46), інакш зыходны назоўнік, ад якога ўтварыўся дзеяслоў, павінен быў бы мець аснову на ‑ĭ‑ (г. зн. lovь).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абхо́д м.

1. -ду (действие) обхо́д;

а. урача́ — обхо́д врача́;

накірава́ць ро́ту ў а. праці́ўніка — дви́нуть ро́ту в обхо́д врага́;

2. -да (место, путь; участок) обхо́д;

зру́чны а. — удо́бный обхо́д;

~ды лясні́цтва — обхо́ды лесни́чества

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падвярну́цца

1. (пра што-н. у вопратцы і пад.) sich úmschlagen*;

2. (пра нагу) éinknicken vi (s), sich verrénken;

3. разм. (здарыцца) sich bíeten*;

падвярну́ўся зру́чны вы́падак es bot sich éine günstige Gelégenheit

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)