збіра́нне ср.

1. собира́ние; сосредото́чение; скола́чивание; взы́скивание, взима́ние; снаряже́ние; подбира́ние;

2. нака́пливание;

3. убо́рка ж.;

4. снима́ние;

1-4 см. збіра́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

hárzen

1.

vt смалі́ць

2.

vi збіра́ць жыві́цу

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

áufspeichern

vt скла́дваць у сві́ран; назапа́шваць, запа́сіць, збіра́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

áusforschen

vt выве́дваць, распы́тваць, выпы́тваць; вайск. збіра́ць зве́сткі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Напіцава́ць ’натаптаць, напхаць, набіць’ (слонім., Жыв. сл., Сцяц., стаўбц., Нар. сл., Янк. 2). Да піцава́ць ’піхаць і інш.’, відаць, спачатку ’збіраць фураж, корм’ з польск. picować ’тс’ ад pica ’корм, яда’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нягну́ткі, ‑ая, ‑ае.

Які не можа згінацца, гнуцца. На кароткіх прывалах [салдаты] падалі ў снег, скручвалі нягнуткімі пальцамі цыгаркі. Марціновіч. Нават дзядзька Каленік з маўклівым Фрэдам знялі чорныя, нягнуткія, быццам бляшаныя, фартухі і дапамагалі збіраць сцены дома. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ball​2 [bɔ:l] v. збіра́ць, звя́зваць у клубо́к; сціска́цца ў камя́к;

Her hands balled into fists. Яна сціснула рукі ў кулакі.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

rally​2 [ˈræli] v.

1. збіра́ць; збіра́цца; аб’ядно́ўваць; аб’ядно́ўвацца;

rally round/around smb. згуртава́цца вако́л каго́-н.

2. акрыя́ць, ачуня́ць, паправіцца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

канструява́ць, ‑руюю, ‑руюеш, ‑руюе; незак., што.

1. Ствараць план, канструкцыю чаго‑н.; распрацоўваць канструкцыю і збіраць, вырабляць механізмы, машыны і інш. Канструяваць аўтамабілі. Канструяваць фізічныя прыборы. Канструяваць радыёпрыёмнік.

2. Кніжн. Ствараць у пэўным саставе. Канструяваць прэзідыум міжнароднага кангрэса.

[Ад лац. construere — будаваць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шалупі́на, ‑ы, ж.

1. Вонкавая мяккая прыродная абалонка (якога‑н. плода, бульбы і пад.); скурка. [Хлопчык] дастаў адну [бульбіну] і пачаў абдзіраць шалупіну... П. Ткачоў.

2. толькі мн. (шалупі́ны, ‑пін). Адходы пасля ачысткі пладоў, бульбы. Збіраць шалупіны на корм свінням.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)