грунт, -у, М -нце, мн. грунты́, -о́ў, м.

1. Глеба, зямля.

Гліністы г.

2. Цвёрдае дно пад вадой.

Убіць па́лі ў г.

3. Слой рэчыва, якім пакрыта палатно ці дрэва, прызначаныя для жывапісу.

Нанесці г. на палатно.

4. перан. Тое галоўнае, на чым асноўваецца, грунтуецца што-н.

|| прым. грунтавы́, -а́я, -о́е (да 1 і 3 знач.).

Грунтавыя воды.

Грунтавая дарога (не брукаваная). Грунтавыя фарбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бало́цісты

1. (изобилующий болотами) боло́тистый;

б. край — боло́тистый край;

2. (заболоченный) боло́тистый, тряси́нный, то́пкий;

~тая гле́ба — боло́тистая (тряси́нная, то́пкая) по́чва

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

акамяне́ць сов., в разн. знач. окамене́ть;

гле́ба зусі́м ~не́ла — по́чва совсе́м окамене́ла;

дзяўчы́на ~не́ла са стра́ху — де́вушка окамене́ла от стра́ха

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перагарэ́ць сов., в разн. знач. перегоре́ть;

электры́чная ля́мпачка ~рэ́ла — электри́ческая ла́мпочка перегоре́ла;

гле́ба ~рэ́ла — по́чва перегоре́ла;

душа́ ~рэ́ла — душа́ перегоре́ла

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wyjałowiony

wyjałowion|y

1. стэрылізаваны;

2. пусты;

~a gleba — пустая глеба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

podłoże

н.

1. глеба; аснова;

2. тэх. палатно;

3. біял. субстрат

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

gleba

ж. глеба;

trafić na dobrą ~ę — упасці на прыдатную глебу

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

glina

ж.

1. гліна;

2. (глеба) суглінак;

3. жарг. паліцыянт; мент

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Жаўтапёс, жаўтёпасак ’пясчаная глеба’ (Шат.), жаўтопёсок (Мат. Гом.), жаўтапесак (глус., Янк. II) ’тс’. Параўн. жаўтазём ’глеба з жоўтага пяску’ (Сцяц.). Складанае слова з прыметнікавай асновы жоўты (гл.) і назоўніка пясок (гл.). Цікава, што апошні прадстаўлены ў форме без суфікса ‑ъкъ; яе можна лічыць або адлюстраваннем старажытнага стану, або пазнейшым усячэннем па мадэлі жаўтазём. Трэба пры гэтым мець на ўвазе нерэгулярнае адлюстраванне ě ў выглядзе ё, якое ўказвае, як і форма жаўтёпасак, на пазнейшыя дэфармацыі слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ралля́, ‑і, ж.

Узаранае поле, узараная глеба. За горкай было крыху незаворанага поплаву, а далей, аж да самай вёскі, ішла ралля. Кулакоўскі. Над свежай раллёй каркала і круцілася, ходзячы за плугамі, вараннё. Краўчанка. Вязнучы ў свежай раллі, хлопчыкі рухаліся павольна. Курто.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)