хлорпікры́н, ‑у, м.

Спец. Бясколерная цяжкая вадкасць з рэзкім пахам, якая прымяняецца для дэзінфекцыі глебы і як атрутнае рэчыва.

[Ад слова хлор і грэч. pikrós — горкі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паналіва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак.

1. што і чаго. Напоўніць усю або нейкую колькасць пасуды чым-н. вадкім.

П. бочкі вадой.

2. чаго. Разліць якую-н. вадкасць у многіх месцах.

П. чарніла на стол.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

раство́р, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Вадкасць, атрыманая растварэннем якога-н. рэчыва ў вадзе або іншай вадкасці.

Содавы р.

2. У будаўнічай справе: вязкая цестападобная сумесь цэменту, пяску і вады.

|| прым. раство́рны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

Сусо́к ’мочка, валакно’ (Ласт.). Відаць, ад ссаць ’уцягваць вадкасць’ (аўтарскі наватвор?).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адсто́йвацца (пра вадкасць) ábstehen* vi (s); sich ábsetzen, sich klären, sich läutern

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

ацэто́н, ‑у, м.

Арганічнае злучэнне, бясколерная вадкасць, якая ўжываецца як растваральнік у вытворчасці лакаў, выбуховых рэчываў, штучнага шоўку і пад.

[Ад лац. acetum — воцат.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бензо́л, ‑у, м.

Бясколерная гаручая вадкасць з своеасаблівым пахам, якая атрымліваецца пры перагонцы вугалю, нафты і выкарыстоўваецца ў хімічнай прамысловасці.

[Фр. benzol.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імерсі́йны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да імерсіі, заснаваны на імерсіі (у 2 знач.). Імерсійны аб’ектыў мікраскопа. Імерсійная вадкасць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суспе́нзія, ‑і, ж.

Вадкасць, у якой дробныя часцінкі цвёрдага рэчыва знаходзяцца ў завіслым стане; завісь. Пратруціць клубні бульбы суспензіяй граназану.

[Ад лац. suspensio — падвешванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

умаро́зіць, ‑рожу, ‑розіш, ‑розіць; зак., што.

Змясціць што‑н. у вадкасць, якая замярзае, і даць там умацавацца пад дзеяннем марозу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)