Раскаве́ркаць ’парыць, раскапаць’ (Мат. Гом.), раскаве́рчыць, раскавяра́чыць ’раскалупаць, разбурыць’ (Юрч.). Гл. каверт.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ро́хманы ’хваравіты’ (ветк., Мат. Гом.) — у выніку семантычных зменаў да рахма́ны (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рыпу́нь ’пра рыпенне, няўмелую ігру на гармоніку’ (Янк. Мат.). Ад рыпе́ць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Салане́шнік ’сланечнік’ (Мат. Гом.; полацк., Нар. лекс.). З сланечнік з гіперычным паўнагалоссем.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Струб ‘зруб’ (Нас., Гарэц., Касп., ТС, Мат. Гом.), істру́б (Гарэц.). Гл. іструб.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сту́сла ‘сталюга’ (Мат. Гом.), сту́сло ‘сталярская прылада’ (гродз., Нар. сл.; Скарбы). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Тае́чка ’прыяцелька’ (Ласт.), ’сяброўка’ (Мат. Гом.), та́ічка ’таварышка, кума’ (Бяльк.). Гл. тайка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Трапаві́ла ’трапло’ (Мат. Гом.). Да трапаць (гл.), утворана па ўзору матаві́ла, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ту́лак ‘тулава’ (петрык., Мат. Гом.). Да ту́лаў, гл. ту́лава, аформленае прадуктыўным суфіксам.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

sprowadzić

зак.

1. прывесці;

sprowadzić do współnego mianownika мат. прывесці да агульнага назоўніка;

2. звесці (зверху ўніз);

3. выпісаць; заказаць; замовіць;

4. перавесці (тэму, размову);

5. выклікаць;

гл. sprowadzać

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)