гофма́йстар
(ням. Hofmeister)
прыдворная пасада ў сярэдневяковай Германіі, а ў 18 — пач. 20 ст. прыдворны чын у Расіі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
стра́жнік, ‑а, м.
1. Да рэвалюцыі — ніжэйшы паліцэйскі чын у сельскай мясцовасці. Продкі Неслухоўскіх адбывалі вайсковую службу ў Вялікім княстве Літоўскім у чынах ротмістраў, харунжых, стражнікаў Брэсцкага ваяводства і г. д. «Полымя».
2. Уст. разм. Ляснік. Аб’ездчыкі са стражнікамі Сюды [на сесію] схадзіліся, з’язджаліся. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ранг
(ням. Rang, ад фр. rang = рад)
1) ступень адрознення, чын, званне (напр. дыпламатычныя рангі, капітан першага рангу);
2) катэгорыя, разрад якіх-н. прадметаў, з’яў, асоб (напр. работнікі высокага рангу).
Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)
інфантэ́рыя
(іт. infanteria)
уст. пяхота, пяхотнае войска;
генерал ад інфантэрыі — самы высокі генеральскі чын у пяхотных войсках царскай Расіі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
производи́ться страд.
1. рабі́цца, право́дзіцца, выко́нвацца;
2. рабі́цца, выкліка́цца, прычыня́цца;
3. вырабля́цца;
4. нараджа́цца;
5. узво́дзіцца (у чын);
6. выво́дзіцца; см. производи́ть.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
ernénnen
* vt (zu D) прызнача́ць (на пасаду); нада́ць чын (афіцэра і г.д.)
zum Diréktor ~ — прызна́чыць дырэ́ктарам
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
deed
[di:d]
1.
n.
1) учы́нак -ку, чын -у m.
2) умо́ва, дакумэ́нт, акт -у m.; ку́пчая f.
the deed to our house — ку́пчая на на́шу ха́ту
2.
v.
перадава́ць а́ктам
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
дзяўчы́на, ‑ы; мн. дзяўчаты, ‑чат і (з ліч.) дзяўчыны, ‑чын; ж.
Паўналетняя незамужняя жанчына. Дзве дзяўчыны. □ Жаніўся Мартын, узяў сінявокую Грабарову Еву, сталую зграбную дзяўчыну і разумную. Колас. Бегаюць адна за адной дзяўчаты, умаўляюцца — куды збірацца гуляць. Мурашка. Чым дзяўчына стражэйшая, тым яна прыгажэйшая і даражэйшая. З нар.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
палко́ўнік, ‑а, м.
1. Афіцэрскае званне або чын, які ідзе за званнем падпалкоўніка. Палкоўнік ганарыўся тым, што ён, кадравы афіцэр, .. вырас ад капітана да палкоўніка, мае сем узнагарод. Шамякін. // Асоба, якая носіць гэтае званне. Пажылы, друзлы сівавусы палкоўнік сядзеў у штабе польскай дывізіі. Колас.
2. Уст. Камандзір палка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
производя́щий
1. прич. які́ (што) ро́біць, які́ (што) право́дзіць; які́ (што) выко́нвае; які́ (што) выкліка́е, які́ (што) прычыня́е; які́ (што) вырабля́е; яка́я (што) нараджа́е; які́ (што) надае́ чын, які́ (што) узво́дзіць (у чын); які́ (што) выво́дзіць; см. производи́ть;
2. прил., эк. вытвара́ючы, вырабля́ючы;
3. грам. утвара́льны;
производя́щая осно́ва утвара́льная асно́ва.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)