Béuteltier
n -(e)s, -e заал. су́мчатая жывёла
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Säugetier
n -s, -e біял. млекако́рмячая жывёла, сысу́н
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
няпарнакапы́тны, ‑ая, ‑ае.
1. Які належыць да атрада млекакормячых з няцотным лікам пальцаў. Няпарнакапытная жывёла.
2. у знач. наз. няпарнакапытныя, ‑ых. Атрад млекакормячых, да якога адносяцца конь, насарог і тапір.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Віларо́г ’жывёла, Antilocapra americana’ (БРС). Запазычана з рус. вилорог ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
цягло́, ‑а, н.
1. Гіст. У Рускай дзяржаве ў 15 — пачатку 18 стст. — дзяржаўныя павіннасці сялян і пасадскіх людзей.
2. Гіст. Адзінка абкладання павіннасцямі ў прыгоннай гаспадарцы ў 18–19 стст.
3. зб. Сродкі цягі ў сельскай гаспадарцы. [Паходня:] — Зябліва таксама закончыце коньмі — цягло ў вас спраўнае. Хадкевіч. [Шаройка:] — У нядзелю мабілізуем усё наша цягло, можам нават у суседа пазычыць, так, каб за адзін дзень увесь.. лес быў дома. Шамякін.
•••
Жывое цягло — рабочая жывёла, жывёла для цягі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гадава́лы éinjährig;
гадава́лае дзіця́ éinjähriges Kind;
гадава́лая жывёла Jährling m -(e)s, -e
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
скоти́нка, скоти́нушка ласк.
1. собир. жывёла, -лы ж., скаці́нка, -кі ж.;
2. (об одном животном) жывёлінка, -кі ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
рэкарды́ст, ‑а, М ‑сце, м.
1. Тое, што і рэкардсмен (у 1 знач.). Спартсмен-рэкардыст.
2. Той, хто захапляецца рэкордамі, рэкардызмам.
3. Свойская жывёла, якая вызначаецца рэкорднымі паказчыкамі ў якіх‑н. адносінах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
chudoba
ж.
1. пажыткі; манаткі;
2. жывёла, скаціна, худоба
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Гавя́да ’скаціна’, таксама гаўя́да (гл. ДАБМ, карта № 293). Прасл. *govędo ’буйная рагатая жывёла, скаціна’ (рус. дыял. говя́до, укр. дыял. говʼя́до, балг. гове́до, серб.-харв. го̀ведо і г. д.). Утварэнне суфіксам ‑ęd‑o да і.-е. *gu̯ō̆u̯‑s ’буйная рагатая жывёла’. Агляд літ-ры ў Трубачова, Эт. сл., 7, 74–75. Усх.-палес. го́ўе, гаўя́ ’буйная рагатая жывёла, скаціна’, магчыма, < *govьje (< *govь < і.-е. *gu̯ou̯‑); гл. Борысь, БЛ, 1979 (15), 47–48.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)