scholar

[ˈskɑ:lər]

n.

1) вучо́ны -ага m., вучо́ная f.; асо́ба зь вялі́кімі ве́дамі

2) шко́льнік -а m., шко́льніца f., навучэ́нец -ца m.

3) навучэ́нец-стыпэндыя́нт, навучэ́нка-стыпэндыя́нтка

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Прыстлі Дж. (англ. вучоны) 1/313; 2/346; 5/596; 10/581, 619

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Ярмоленка М. М. (вучоны у галіне тэхналогіі шкла) 11/560; 12/468, 476

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

prominent [ˈprɒmɪnənt] adj.

1. до́бра вядо́мы, вялі́кі, выда́тны, зна́чны;

a prominent English scientist выда́тны англі́йскі вучо́ны

2. які́ выступае (уперад); ба́чны, прыме́тны;

put smth. a prominent position паста́віць што-н., каб было́ ба́чна;

prominent teeth зу́бы, які́я выступа́юць (уперад);

prominent cheekbones высо́кія ску́лы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

адвучы́ць, ‑вучу, ‑вучыш, ‑вучыць; зак., каго-што.

1. Прымусіць адвыкнуць ад чаго‑н. Адвучыць ад дрэннай прывычкі. □ Тры гады, якія пражыла Малання ў горадзе, адвучылі Кандрата бачыць у ёй сваю сялянку. Галавач. [Трахім:] — Мне яшчэ ў маладосці адзін вучоны чалавек гаварыў: «Калі ваўку не даваць мяса змалку, дык можна адвучыць яго ад драпежніцтва». Пальчэўскі.

2. Разм. Закончыць вучэнне, перастаць вучыць, навучаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тлумача́льнік, ‑а, м.

Той, хто займаецца тлумачэннем, трактоўкай чаго‑н. А гэтыя старыя, аздобленыя сівізною, маршчынамі .. дзяды .. да душы падабаліся Лабановічу .. Гэта былі самавукі — аграномы, тлумачальнікі розных прыгод жыцця. Колас. [Раман Карпавіч:] — Піша-піша чалавек і раптам бачыць: не туды яго штурхнулі, не тое яму параілі, ды і наогул — які к чорту ён вучоны! Кампілятар, у лепшым выпадку — здольны тлумачальнік чужых думак... Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

муж м.

1. муж, супру́г; разг. (шутливо — ещё) благове́рный;

сёння прые́дзе мой м. — сего́дня прие́дет мой благове́рный;

2. уст. (деятель на каком-л. поприще) муж;

вучо́ны м. — учёный муж

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прасвятля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; незак.

1. Незак. да прасвятліць.

2. каго. Распаўсюджваць сярод каго‑н. веды, культуру. — Я не студэнт, а толькі вучань вячэрніх тэхнічных курсаў, — запярэчыў Сяргей. — Усё роўна вучоны, а калі так, дык прасвятляй іншых. Гурскі. Старэйшы і самы дасціпны з нас .. быў Хведзька Баброў, кандуктараў сын. Ён прасвятляў нас наконт таго, як [пабудаваны] гэты свет і што ў жыцці самае галоўнае. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пачэ́сны, ‑ая, ‑ае.

1. Які карыстаецца павагай, пашанай; ганаровы. Каманда парахода на чале з яе капітанам адносілася да нас як да пачэсных сваіх гасцей. Сяргейчык.

2. Які робіць гонар каму‑н. Пачэсны абавязак. Пачэснае заданне. Пачэснае месца. □ Захоплены ідэямі гуманізму, беларускі вучоны ўзяўся за нялёгкую, але пачэсную справу выдання кніг на роднай мове. С. Александровіч. // Які не парушае годнасці каго‑, чаго‑н. Пачэсны мір.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кабіне́тны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да кабінета. Кабінетны стол. Кабінетная мэбля.

2. Які адбываецца ў кабінеце. Кабінетныя заняткі. Кабінетныя размовы. // Адарваны ад жыцця, не звязаны з практыкай. Кабінетны вучоны. □ Усе моцна крытыкавалі газету і намесніка рэдактара, .. крытыкавалі заганны кабінетны стыль работы. Шамякін. Не стаў Кастусь зазнайкай і кабінетным сухаром, — заўсёды з людзьмі і заўсёды працуе шчыра. Брыль.

•••

Кабінетны партрэт гл. партрэт.

Кабінетны раяль гл. раяль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)