Güterwagen

m -s, - тава́рны ваго́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Gepäckwagen

m -s, - бага́жны ваго́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

third-class [ˌθɜ:dˈklɑ:s] adj. трэ́цяга кла́са (на параходзе, самалёце);

a third-class carriage ваго́н трэ́цяга кла́са

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

правадні́к¹, -а́, мн. -і, -о́ў, м.

1. Той, хто паказвае дарогу.

Адправіцца ў дарогу з правадніком.

2. Чыгуначны служачы, які суправаджае вагон.

Брыгада праваднікоў.

3. Спецыяліст, які працуе са службовым сабакам.

П. з вышуковым сабакам.

|| ж. правадні́ца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разгрузі́ць, -ружу́, -ру́зіш, -ру́зіць; -ру́жаны; зак., каго-што.

1. Вызваліць ад грузу.

Р. вагон.

2. перан. Вызваліць ад чаго-н. непатрэбнага, лішняга, ад дадатковай нагрузкі (разм.).

Р. школьную праграму.

|| незак. разгружа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. разгру́зка, -і, ДМ -зцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вагане́тка

(фр. wagonnet)

невялікі вагон для перавозкі грузаў па вузкакалейных або падвесных дарогах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

жёсткий

1. цвёрды, каля́ны, му́лкі; (о волосах, ткани и т. п.) шо́рсткі;

жёсткий ваго́н цвёрды ваго́н жёсткий диск комп. цвёрды дыск;

2. перен. жо́рсткі;

жёсткие усло́вия жо́рсткія ўмо́вы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

gondola car

тава́рны ваго́н-плятфо́рма для вугля́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

АЎТАМАТРЫ́СА

(франц. automotrice),

самаходны чыгуначны вагон з рухавіком унутранага згарання. Мае эл., мех. або гідрамеханічны прывод. Выкарыстоўваецца для перавозкі пасажыраў і перамяшчэння вагонаў; спец. аўтаматрыса — для мантажных і аварыйна-аднаўленчых работ на электрыфікаваных чыгунках.

т. 2, с. 114

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

запламбава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; зак., што.

1. Паставіць пломбу (у зуб). Запламбаваць зуб.

2. Запячатаць, налажыўшы пломбу. Запламбаваць вагон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)